Bestaan ADD en ADHD wel echt?
Wat is het nut van labelen?
Een vraag waar veel over te twisten valt. Sommige mensen vinden het nodig om mensen die ‘ander soort’ gedrag vertonen te labellen om het zo te kunnen plaatsen. Weer andere mensen zeggen: ‘het is deel van het wezen zelf’ en daar is niks mis mee! Maar wat is nou het uiteindelijke doel van het labels plakken vraag ik mij dan af? Je zou zeggen dat het is om mensen te kunnen helpen het maatschappelijke leven weer op de rails te krijgen.
Zelf kom ik weleens mensen tegen die de term ADD of ADHD als excuus gebruiken om zichzelf te verontschuldigen in situaties van onbegrip. Totaal niet nodig zou ik zeggen! Naar mijn mening is het meer een onwetendheid van de persoon die het benoemd en die het gedrag niet aan kan. In een dergelijke situatie is het de bedoeling om elkaar beter te begrijpen en weer verder te gaan met de dag. Maar ik ben dan ook iemand die het label lang geleden heeft gekregen en heb dus ook lang de tijd gehad (genomen) om het te plaatsen.
Maar wat mij dwars zit is dat er een term voor gebruikt moet worden. Zodra dat gebeurt lijkt het wel alsof je een deel van jezelf ontkent, het op een afstand zet. En dan ben je alleen nog maar verder van huis. Terwijl juist als je voelt dat je je moet aanpassen omdat bepaald gedrag niet geaccepteerd wordt, je er niet voor wilt vluchten maar het aan wilt pakken. Maar dan kan het stemmetje in je hoofd opkomen: ‘je moet bij de groep passen!’, ‘je moet zorgen dat anderen jou aardig vinden en begrijpen!’, ‘succes is belangrijk!’ etc.
Uiteindelijk wordt niemand er beter van als jij inlevert. Want als je jezelf aanpast geef je niet vol de energie die je kan geven en de persoon waar je het voor doet heeft op die manier eigenlijk ook niks aan jou. Nu is het makkelijker gezegd dan gedaan, want als je jezelf niet aanpast dan krijg je veel haat en zul je sterk in je schoenen moeten staan. Alleen aan het einde van de dag kan je jezelf wel recht in de ogen aankijken en zeggen: “ik heb me best gedaan”. Naar mijn mening is dat hetgeen dat op lange termijn overeind blijft en niet de goedkeuring van andere, want dat verdwijnt net zo snel als de wind en dan kan je weer opnieuw beginnen.
Dus om antwoord te geven op de vraag: ‘bestaat AD(H)D?’
Het bestaat zolang jij geloofd dat het bestaat (positief of negatief).
Je weet pas wat AD(H)D is wanneer je zelf jarenlang met de klachten om moet gaan. Het ‘vervelende’ is dat AD(H)D niet zichtbaar is. Alleen wanneer je het gedrag gaat observeren zie je duidelijke verschillen met de normgroep. Het is een feit dat veel AD(H)D hun hele leven met teleurstellingen op werk- en sociaal gebied om moeten gaan. Hoe denk je dat het is om als zwart schaap of als die vreemde vogel te worden gezien? Jaar in, jaar uit. Dan kan jij in je artikel wel zeggen dat je ‘s avonds jezelf tenminste in de spiegel aan kunt kijken om te zeggen dat je je best hebt gedaan.. Alsof het leven daar om draait? Het leven draait om liefde en waardering. Als jij die niet krijgt omdat je afwijkt, dan heeft het jezelf een schouderklopje geven echt geen effect hoor. Ik heb een sterk gevoel dat je totaal niet weet waar je over praat.
Het legt er allemaal aan in wat voor situaties je zit of hebt gezeten en hoe je ermee om kunt gaan op die momenten. Er kunnen gewoon veel knak momenten zijn die zich opstapelen en dan barst de bom. De 1 kan het handelen en de ander niet. Ik heb 34 jaar situaties kunnen handelen waarbij ik dacht.. zo.. en nu gaan we weer verder, want ik ben een stoere jongen die alles aan kan. Telkens weer na scheiding van ouders, nare collega’s, ruzie’s met familie en exen, huisdieren die dood gaan, werkzaamheden als militair, buren ruzies, rare nieuwsberichten, rugklachten, drugs en drank gebruik, uitsloven op feesten enz. Ik als pas diagnosticerende ADHDer op 36 jarige leeftijd had er ook voor kunnen kiezen om lekker stilletjes als een nerd ineengekrompen achter in de hoek van de klas te kunnen gaan zitten en iedereen negeren en keihard leren als een malle, daarna een baan krijgen in een hok met een computer ergens op een berg die je je hele leven doet, zonder ook maar naar een feest te gaan of vrienden te hebben. Dan ga je toch ook denken .. ik maak toch helemaal niks mee zo!.. dit is toch ook geen leven? Die wordt naderhand ook een beetje gek van die sleur iedere dag. Heeft die dan ook ADHD? Volgens mij heeft iedereen ADHD of juist niet. Ik ga proberen te slapen als dat lukt want me hele hoofd tolt weer in het rond haha
ADHD bestaat niet. Je wordt druk gemaakt door alles om je heen waardoor je drukker, agressiever of wilder e.d. over komt dan de GEMIDDELDE gewenste persoon. Het gemiddelde is een lijn die tussen pieken en dalen loopt in een grafiek. Daar vanuit gaande maken mensen beslissingen die een stempel op je leven zetten. Even een voorbeeld: Ik was met mijn zoon (destijds 1,5 jaar oud) bij het consultatie bureau waar werd gezegd dat hij te zwaar was voor zijn leeftijd volgens de gemiddelde lijn en dat dit heel vaak voorkomt rond die leeftijd. mijn antwoord was dat die gemiddelde lijn dus niet klopt.
Wat Anke als reactie schrijft, daar ben ik het mee eens.
We leven in een tijd waarin iedereen maar labels op alles en iedereen wil en moet plakken.
Ik was gewoon een druk kind, mijn broer was moeilijk opvoedbaar. Tegenwoordig zou hij tig syndromen hebben en zou hij alleen daarvan al gek worden ;-)
Voor mij zijn de labels als uitleg over mijn eigen gedrag toepasbaar. Meer niet. Ik vertel niemand iets, hoeft ook niemand te weten, maar mijn labels geven mij inzicht waarom ik bepaalde dingen doe en denk zoals ik doe.
Zodat ik mijzelf niet meer een buitenstaander voel. Nu WIL ik niet eens bij een groep horen, maar het gevoel van mezelf begrijpen zorgt dat ik meer rust in mezelf heb en begrijp waarom mensen mij niet begrijpen….
Dag Berend, dank voor je gedachtenwisseling met ons, ADD-ers. Ik merk dat ik sterk geprikkeld word door wat je schrijft, ik vind het leuk en interessant en ik wil graag mijn mening kwijt.
Je hebt het steeds over ‘label’ alsof het een sticker is die je opgeplakt krijgt en de rest van je leven bepaalt. Als je het omdraait en stelt dat je bepaald wordt doordát je niet weet wat je ‘label’ is, hoe is dat dan? Dat betekent (in mijn geval) dat je heel lang aan het zoeken bent, dat je wel voelt dat er iets niet klopt, maar wat?!
Ja, je zou kunnen stellen dat het aan de maatschappij ligt, dat die bepaalt hoe wij ons doorgaans moeten gedragen. Dan nog is kennis over al het mooie op deze aardbol onontbeerbaar, de wetenschap onderzoekt de mens in al haar varianten. Die kennis wordt steeds verfijnder, daarom is er nu het label ADD.
Mijn moeder heeft ADD, weet ik zeker. Mijn vader Asperger. Het weten daarvan verklaart zoveel en zet ook de gebeurtenissen van vroeger in het juiste licht. Dat alleen al is voor mij de meerwaarde van het weten. Ik vind label ook heel negatief, je bent niet uitgerangeerd omdat je je bewust bent van je mogelijkheden en onmogelijkheden. Je kan er juist beter mee leren omgaan, zo zie ik het. Ik ben nu 51, ik weet pas sinds vorig jaar dat ik ADD heb, de grap is dat twee van mijn kinderen het mij vertelde. Alles viel op zijn plek en ik ben er heel erg blij mee! ADD is geen excuus, het is een verklaring en opening naar verdergaan.
Vriendelijke groeten,
Anke