Hoe ouder, hoe gekker | Vijftigplusser en ADHD!
ADHD bij volwassenen
Vijftigplusser zijn en dan de diagnose ADHD krijgen. Tja, wat doet dat met je?
Nog niet eens zo lang geleden vroeg iemand me of ik me wel eens had laten testen op ADHD. ADHD? Dat is toch iets voor kinderen die Alle Dagen Heel Druk zijn? Van die stuiterballen die het moeilijk hebben op school? Ik was als kind juist stil, verlegen, teruggetrokken, dagdromer, had weinig vriend(innet)jes, een buitenbeentje. Eentje met veel fantasie en een opvliegend karakter, dat dan weer wel. Een rommelkont: ‘Maar goed dat je achterwerk aan je vast zit, anders raakte je dat ook nog kwijt!’ en een blikken pannetje: ‘zo heet en zo weer koud!’, een ‘kruidje-roer-me-niet’.
Toen ik volwassen werd vroeg ik me vaak af waarom ik zo’n moeite had met iets af te maken. Zoveel halve truien en onafgemaakte handwerkjes, want ja, een ander patroontje en een andere kleur was nu eenmaal altijd mooier. Bij het schilderen van het huis was de verf niet meer in de winkel te krijgen, terwijl er nog een heel stuk muur en plafond over was. Mijn eigen blog heb ik verschillende keren nieuw leven ingeblazen, waarna het na een paar verhaaltjes weer stilletjes doodbloedde. Mijn eigen bedrijfje blijft maar in mijn hoofd zitten spelen.
En ik zie echt het nut wel in van opruimen, maar aan kasten heb ik altijd al een hekel gehad. Hoe ‘netjes’ ik die ook probeer in te richten, er valt steevast wel iets uit. Ik heb heel veel moeite met weggooien van spullen en opruimen is meestal het verplaatsen ervan, in een verwoede poging toch nog wat te ordenen.
Een paar jaar geleden ontdekte ik dat ik beelddenker was, scenariodenker eigenlijk. Daarom begrepen de mensen me dus niet als ik wat probeerde te vertellen en daarom was het zo druk in mijn hoofd. Beelddenkers zien namelijk heel veel plaatjes tegelijk die ze allemaal moeten omzetten naar informatie, las ik. Scenariodenkers zijn anderen altijd een paar stapjes voor met hun gedachten. Mijn hoofd zit altijd vol. Ik voel me vaak gejaagd en ongedurig, want er is nog zoveel interessants te doen en de klok van het leven tikt ongenadig door. Maar ik betrap me er net zo vaak op dat ik in de bank hang te niksen. Gewoon omdat ik niet weet waar ik nou het eerst eens aan zal beginnen.
Uit een test op het werk bleek dat ik een pionier was, iemand die graag nieuwe dingen deed en moeite had om routineklusjes vol te houden. En inderdaad, ik had moeite met langlopende projecten, had deadlines nodig, was een vreemde eend in de bijt van beleidsmedewerkers, probeerde vergaderingen te mijden of, met een smoesje, eerder te verlaten. Maar als er een klus was die ik erg leuk vond, had ik er geen enkel probleem mee daar thuis tot diep in de nacht aan door te werken.
Toen raakte ik werkeloos en vertelde mijn loopbaancoach me dat ik moeite had met focussen, inkaderen en prioriteiten stellen. Mijn kinderen groeiden op tot pubers en hulpverleners betrapten me erop dat ik ze te weinig structuur bood, niet consequent was en geen grenzen aangaf. Ik verloor de regie over mijn gezin, over mijn leven. Mijn stemmingswisselingen waren reden om een psychologisch onderzoek te doen en voila: diagnose ADHD – C, (gecombineerde type).
Ik ervaar de diagnose niet als een ziekte, maar er vallen heel veel kwartjes. Sinds eind vorig jaar slik in medicijnen (ritalin). Ik voel me wat rustiger, opgewekter en mijn driftbuien zijn afgenomen. Effect op de concentratie merk ik (nog) niet. Vorige week ben ik gestart met een cursus ADHD voor Volwassenen. Wat gaat het me opleveren? Ik heb niet de illusie dat ik de chaos ooit de baas zal worden en ik weet ook wel dat ik dat helemaal niet wil. Die chaos hoort bij mij, structuur en routine schrikken me af. Maar nu ik iets meer weet van ADHD kan ik er in ieder geval iets aan doen om het leven van de mensen om me heen in ieder geval wat ‘dragelijker’ te maken.
Alie Engelsman
Wow zo herkenbaar, ik ben nu 51 en eindelijk begin ik mezelf te begrijpen
hé Mario,
ik las jou verhaal en ik zou ‘t geschreven kunnen hebben.. zit er middenin.. al heel wat jaren aan ‘t kloten en sinds 3jaar wetende adhd add.. zie dat je bericht uit 2017 is.. ben eigenlijk wel benieuwd waar je nu staat en weet hoe hoe ik uit die verschrikkelijke sneltrein kan stappen… krijg maar geen grip op mijn situatie die alles aan ‘t verwoesten is.. hoop dat je de rust hebt gevonden.. Marco
Zo verschrikkelijk herkenbaar….a mn 50jaar
Hallo,
Ik ben sinds kort psychologisch getest op ADD/ADHD . Het blijkt dat ik een combinatie ervan heb. Ik ben aan een kant heel blij dat er toch veel mensen zijn met dezelfde problemen die ik heb. Ik heb jaren lang nagedacht waarom mijn leven een puinhoop is. Waarom ik geen zin of kracht heb om mijn dagelijkse taken af te handelen. Waarom ik niet dingen leerde op school dat moest, en niet alleen een vak die ik leuk vind ( waar ik dan overigens waanzinnig goed op scoorde). Moeite met werken voor iemand. Te lang afdwalen in fantasie. Binnen een minuut van een supermarkt naar een Sahara toedwalen in gedachten. Een kwartier voor me staren tijdens het douchen. Te makkelijk denken over dingen. Ik heb circa 40.000 euro schuld, en het boeit me geen moer !!! Totaal geen emotie bij, mijn vrienden hebben er meer stress over als ik!! Haha, toch altijd positief blijven. Maar soms raak je het kwijt. Ik wil me leven graag veranderen. Ik heb Ritalin gebruikt , op een of ander reden word ik er juist heel hyper van. Veel concentratie is wel een positief punt. Ik denk dat er wel veel voordelen aan ADD zitten. Ik lees vaak dat ADD’rs creatief zijn, en wanneer ze iets ook willen dat dan ook goed doen. Ik zelf heb een enorm talent voor muziek. Door mijn rijke fantasie kan ik hele mooi liedjes schrijven en spelen. Ook ben ik goed in klussen , naja eigenlijk in alles wat ik leuk vind.
Groetjes,
Mario
Mooi verhaal, hopelijk heeft de cursus toegevoegde waarde.
Mooi blog, helder en gestructureerd!
Volhouden is naar mijn gevoel altijd een lastig ding. Ik leer steeds meer dat elke dag opnieuw kijken en kleine stapjes plannen me overzicht geven en meer balans.
Volhouden heeft voor mij altijd iets van een opwindende veer, die op een gegeven moment losschiet en dan alles LOS LAAT, dus van te strak geregeld, gepland naar los en bijna onverschillig, tot de spiraal weer langzaam opgewonden wordt. Mijn uitdaging is nu balans en kleiner kijken. Is dat ook herkenbaar?
Overigens geen ADHD bij mij, wel in de familie….(zoontje, broer…) Maar hsp is op mijn lijf geschreven…..
BLOG er nog over tzt, :-)
Heel herkenbaar Alie – weet niet wat de inhoud van jouw cursus is… ik heb er iets aangehad. Ik had meer aan de Doelengroep die ze hier bij de ggd aanboden. Elke twee weken een ochtend en dan kleine plannen maken, stapjes vooruit. Afspraken met jezelf – en vooral leren dat je dingen niet “eventjes” doet. Kom je er ooit helemaal van af… nee – maar je leert je wel steeds beter aan te passen. Sociaal aangepaste ADHD-er noemde iemand dat een keer. En gaande weg leer je steeds eerder je valkuilen op tijd ontdekken. Daarnaast zijn ADHD-ers gewoon hele gezellige mensen met een zeer creatieve geest. En daar is ook niets mis mee ;)
Anne-Marie, ik zal er t.z.t. wel over bloggen, over het effect van de cursus. ;-) Het gaat met name over plannen en organiseren, notitieboekjes, agenda bijhouden. Ik heb nu nog zoiets van ‘ik weet dat allemaal wel, maar ik hou het zo slecht vol’. In de cursus gaat het erom dat je elkaar stimuleert om vol te houden, zodat het een automatisme wordt. Ben zelf ook heel benieuwd of dat gaat lukken.
Heeft die gast die ADHD verzonnen heeft dit niet al (vlak) voor zijn dood toegegeven?
Rest nog de vraag “Wat is NORMAAL?”
Waarom op iedereen een label willen plakken… en volgooien met medicijnen?
Is dit nou echt nodig vraag ik mij dan af?
Praat je mensen dan niets aan … ik ben druk NOU WAT DAN NOG? Altijd met meerdere zaken bezig …. ik hou ook niet van dom saai produktiewerk (en heb dat dus ook niet kunnen volhouden gek werd ik ervan-nu een andere baan) en wat dan nog? Moet je dan iemand gaan volproppen met Ritalin en in het gareel duwen …
Op iedereen kun je verd**** wel een label plakken …. en men kijkt niet meer naar de diversiteit onder mensen … nee alles moet een grijze eenheidsworst worden … anders ben je niet ‘normaal’
I happen to like myself.
Hoi Vlinder,
Of ADHD nu echt bestaat of niet, daar wil ik niet over in discussie gaan. Dat laat ik graag aan anderen over.
Ik voel me zeker niet gelabeld, want ik hou ook niet van etiketjes plakken. En ik ben het helemaal met je eens: diversiteit onder de mensen maakt de wereld zoveel mooier.
Ik wilde ook niet aan de medicijnen (hoewel ik al heel lang valeriaan enzo gebruik), maar ik heb niet alleen met mezelf te maken. Mijn kids hadden te lijden onder mijn stemmingswisselingen en driftbuien. Dat die medicijnen daar een goede invloed op hebben is voor mij de reden om ze toch te gebruiken. Ik leef al meer dan 50 jaar met chaos in mijn hoofd en om me heen en de ene keer voel ik me daar gelukkig bij, een andere keer irriteert het me. Maar ik ben wie ik ben en meestal geldt ook voor mij: I happen to like myself en daar wil ik nog aan toevoegen: it’s not an excuse, it’s a way of life.
Mooi gezegd! :D
Dacht even dat het blog over mij ging, zo herkenbaar.
Ik ben 36 en heb vorig jaar na veel onderzoek en testen diagnose add gehad. Wat een oplichting was dat.
Heb nu medicatie eerst methlfenidaat gehad wat niet goed werkte, en nu aan de dexamfetamine die werken goed
heb rust in me hoofd structuur thuis. Heerlijk.
Hoi mag ik vragen hoeveel mg dex je slikt?
Groet Evelien van Garderen
Wat een herkenbaar verhaal.Ik ben wel nieuwsgierig of de cursus van toegevoegde waarde is.
Tjonge weer zo een verhaal over ad(h)d met veel herkenning en ook weer niet. Waarom blijft het zo moeilijk.
Ik werd bestempeld als een vreemd en moeilijk kind. Men zei dat ik op mijn vader leek, ik was er net zo “een”, dus mijn moeder moest me maar streng aanpakken anders zou er niks van mij terecht komen. Ik hing enorm aan mijn moeders rokken, woede- en driftbuien waren er vele. Eenmaal in de pubertijd ging die woede weg en sloeg (denk ik nu) naar binnen. Toen riep mijn moeder wel vaak dat het een zootje was in mijn kamer en dat het nooit wat zou worden zo met me dus inderdaad toen was ik wel een rommelkont, maar was dat adhd of gewoon pubertijt? Stil, verlegen, teruggetrokkken, dagdromer kan ik me niet echt herinneren. Ik groeide op in een klein Fries dorpje, waar iedereen mekaar min of meer kende, dus je speelde als kinderen met mekaar op het schoolplein, ik had wel een aantal vriendinnetjes, altijd wel dezelfden en speelde ook wel met de kinderen van en in de straat. Een buitenbeentje was ik wel, maar kwam dat door mijn adhd of karakter of door de situatie waarin ik opgroeide, met twee beiden nogal voorzichtig gezegd apparte ouders. Met om een heel lang en verdrietig verhaal heel kort te maken, allebei oorlogs en trauma’s uit hun verleden. Wat een enorme stempel heeft gedrukt op ons gezinsleven. Bovendien was ik enig kind, dus kon niets delen met broers of zussen en dacht dus dat het allemaal zo hoorde. Achteraf denk ik, misschien daarom de driftbuien? Toen ik de pubertijd inging heb ik mezelf min of meer voorgenomen, ik herinner het me nog goed, om te stoppen met die woede buien, omdat ik zag hoeveel inpact die van mijn vader op mij en mijn moeder hadden. Maar goed druk was ik wel. Snel met praten en altijd druk bewegen. Doe toch wat rustiger werd me vaak gezegd. Daar ergerde ik me erg aan. Heb dat ook wel geprobeerd, maar dat was enorm frustrerend want dat lukte nooit, dan voelde ik me nog ongelukkiger. In die tijd speelde je altijd buiten op straat, en in de omgeving waar ik opgroeide had ik alles wat de natuur een mens kan bieden. Bos, weide, heide. Ik was dus veel in de natuur. En heb nu iets met de zee, daarin kan ik me nog steeds het best ontspannen. Ergens in de 3de klas lagere school heeft de juf wel aan de bel getrokken bij mijn moeder en gezegd dat ik maar naar de lom school moest. Mijn moeder heeft dat kunnen voorkomen door te vragen om mijn gewoon wat extra aandacht te geven. Of ik heel druk was op de lagere school dat ben ik me dus zelf niet bewust. Wel dat ik af en toe uit de band sprong en tot de orde moest worden geroepen. En soms uit de les gestuurd. Maar ik kon me bijvoorbeeld verheugen op het leesuur. Ik las met genot en gemak op school en ook thuis! Terugdenkend aan mijn jeugd herinner ik me vooral, de goede momenten, spelen met mijn vriendinnetjes, zwerven in de natuur. Maar ook dat ik werd gepest. Ik denk dat ik toch wel in mijn eigen wereld leefde. Maar gelukkig had ik vanaf de 1ste klas een vaste vriendin die twee straten verderop woonde en daar was ik eigenlijk altijd. Dus als ik al adhd had dan kon ik op die manier voldoende mijn ei kwijt denk ik.
Moeite met iets afmaken: nee niet echt. Wel er tegen aan hikken, maar af kwam het altijd wel soms met veel moeite maar ik kreeg het wel voor mekaar. Beeldenker vind ik mezelf ook niet echt. Na de lagere school ging ik naar de Mavo, waar ik weer heel snel een vast vriendinnetje vond, waar ik eigenlijk altijd mee was. Die kwam uit een groot Indisch gezin, dus altijd wat te doen en gezelligheid. Dat was dus achteraf bekeken een heel “veilige” omgeving voor mij. Samen gingen we door naar de Havo top. Die heb ik als erg leuk ervaren.
Scenariodenkers zijn anderen altijd een paar stapjes voor met hun gedachten. Mijn hoofd zit altijd vol. Ik voel me vaak gejaagd en ongedurig: Dit herken ik weer wel.
Want er is nog zoveel interessants te doen : ja nu achteraf bedenk ik dat ik dat toen niet als zodanig benoemde of besefte maar ik had wel honger naar meer zal ik maar zeggen. Na twee jaar bij een bank te hebben gewerkt als secretaresse had ik het wel gezien en solliciteerde in de theaterwereld. Wel als secretaresse (ik had die opleidig gevolgd na de havo) maar op de een of andere manier klikte het daar niet tussen mij en die mensen, waarom heb ik nooit goed begrepen, nu denk ik welllicht dat ik toch anders overkwam door mijn adhd? En het zijn allemaal behoorlijke egotrippers en ook emo’s in die wereld Afijn toen heb ik het als stewardess geprobeerd. Over interessants ontdekken gesproken. Hele leuke ervaring maar kon de stress van de onregelmatige uren niet zo goed aan. Toch smaakte ook dit avontuur naar meer en gesolliciteerd als hostess. Uitgezonden naar Griekenland en daar begon ik me pas goed thuis te voelen. Hier waren ze allemaal druk en bewegelijk. Tenminste zo leek het. Natuurlijk heb je ook wel rustige mensen hier maar goed.
Moeite met langlopende projecten, had deadlines nodig, was een vreemde eend in de bijt van beleidsmedewerkers, probeerde vergaderingen te mijden of, met een smoesje, eerder te verlaten. Maar als er een klus was die ik erg leuk vond, had ik er geen enkel probleem mee daar thuis tot diep in de nacht aan door te werken:
Dit herken ik ook wel voor zover het van toepassing is. Veel saaie vergaderingen heb ik gelukkig nooit hoeven ontlopen met smoesjes zeg maar. Wel had ik in mijn Nederlandse tijd het uitgaansleven ontdekt en dompelde mij daar met harte lust in onder. Waardoor ik wel een periode heb gehad dat ik me vaak “ziek” melde voor mij werk. Wellicht ook een inhaalslag want in mijn puberjaren mocht ik niet stappen van mijn vader. Ja tot een uur of 22.00, maar dan begon het pas. Maar ja of dat nou adhd is je hoort wel meer verhalen van pubers die thuis strak werden gehouden en dat later “inhaalden”
focussen, inkaderen en prioriteiten stellen: tja in hoeverre ik dat wel of niet kan, het is nooit niet zo aan de orde geweest volgens mij, of ik heb dat totaal “gemist”. En lukte het daarom niet bij bepaalde banen? Mijn moeder heeft me wel vaak verteld dat ze bepaalde belangrijke dingen probeerde aan mij te vertellen, maar ze zei het ging je het ene oor in en het andere weer uit. Is dat dan dagdromen, ergens anders zijn?
Mijn kinderen groeiden op tot pubers en hulpverleners betrapten me erop dat ik ze te weinig structuur bood, niet consequent was en geen grenzen aangaf. Ik verloor de regie over mijn gezin, over mijn leven. Stemmingswisselingen: Ja dit is herkenbaar.
Ik heb lang gewerkt in de Reiswereld dus, hard werken, veel uren ook veel uitgaan en gezelligheid dus ook daar kon ik mijn ei goed in kwijt. Al meteen aan het begin leerde ik mijn huidige man kennen. Het was liede op het eerste gezicht. Dat heeft jarenlang geduurd. Denk dat hij me ook gaf waar ik naar zocht. Geluk, veiligheid. Dat had ik gedeeltelijk gemist in mijn jeugdjaren. Achteraf besef ik dat we beiden de nodige bagage hadden/hebben. Bindingsangst, verlatingsangst. Maar goed we hebben uiteindelijk op latere leeftijd een dochter gekregen. In de beginjaren ging dat wel goed. Hij had eigenlijk met dat ik zwanger raakte de rol van verzorger op zich genomen. Hij deed de boodschappen en kookte. Ik het huis schoonmaken. Dat lukte omdat ik het goede voorbeeld had gehad van mijn moeder. Denk dus gewoon copieergedrag. Samen met toch een verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn gezin en nieuwe rol als moeder en huisvrouw. Ondertussen had ik nieuw werk gevonden in de muziekwereld. Er ging letterlijk een wereld voor me open. Hier kon ik echt mijn ei kwijt dus ik ging met plezier! Helaas begon de overgang vroeg en daarmee de stemmingswisselingen. Ik raakte steeds meer in een depressie. Mijn moeder overleed plotsklaps aan een hartaanval. Heb nog geen eens afscheid kunnen nemen. Mijn rots in de branding was weg en toen kwam erachter dat mijn vader al 40 jaar een dubbelleven leidde en een vriendin had met een kind erbij. Verwerk het maar allemaal. Ik ging steeds meer drinken. Dat deed ik eigenlijk mijn hele leven al. Ik snap nu dat alcohol je “beter” doet voelen, behalve de volgende dag maar goed. Uiteindelijk ben ik bij een psychologe beland. Ik dacht nu kom ik wel te weten wat er met me is. Maar die constateerde in eerste instantie alleen maar huwelijksproblematiek. Mijn man heeft ook zo zijn problematiek door zijn verleden. Afijn alles bij mekaar ben ik nu 10 jaar verder. Ben door diepe dalen gegaan en heb nog steeds heel veel last van stemmingswisselingen. De crises in dit land helpt totaal niet mee natuurlijk. En mijn dochter is aan het puberen en ik merk dat ik haar niet goed aankan. Komt ook omdat de opvatting van opvoeden hier anders is en daarnaast mijn man nog weer andere ideen heeft. We staan dus vaak niet op een lijn.
Officieel is er dus nog steeds geen diagnose gesteld. Behalve dat mijn gedrag te maken heeft met de problematiek tijdens het opgroeien in mijn jeugd. Ik slaap al jaren slecht en gebruik daar ook al jaren middelen voor. Ik heb anti depresieva gebruikt, maar het heeft nooit veel veranderd.
Heb toen ik dus een aantal jaren geleden voor mezelf toch wel veel herkende in adhd gevraagd om ritalin of dergelijke. Maar ze zijn hier heel erg terughoudend in omdat het dus onder de opiumwet valt.
Ondertussen ben ik zelf maar blijven zoeken. er komt per jaar nieuwe of gewijzigde info uit en het is tegenwoordig via internet een stuk gemakkelijker. Voor het internettijdperk heb ik heel wat psychologische boeken verslonden, op zoek naar… Ik heb in een ver verleden via een neuroloog ook nog eens een hersenonderzoek laten doen. Dus met zo een muts met electroden op je hoofd. Daar kwam toen ook niet veel meer uit dan dat ik gevoelig was voor epileptische aanvallen. Die ik dus nog nooit gehad heb en ik ben ondertussen 56!
Van de zomer herkende ik mijn vader naast adhd zijn ook wel heel erg in post traumatische stress stoornis (ptss) omdat hij dus is uitgezonden naar Indie. Dus zou ik een tweede generatie slachtoffer kunnen zijn. Is dat het dan dacht ik en geen adhd. Bovendien, symptomen van Borderline zijn hetzelfde als ptss, dus dat zou kunnen verklaren waarom ik sommige symptomen van Borderline herkende en dus in eeste instantie twijfelde aan adhd of borderline. Ik zou dus eigenlijk een grondig onderzoek naar adhd moeten doen. Maar hier heeft eigenlijk niemand iets met adhd en worden mensen gewoon min of meer geaccepteerd zoals ze zijn. Ze zoeken hier niet naar labeltjes en therapieen zijn er ook niet voor, tenminste niet op het eiland waar ik woon. Wellicht wel in Athene, dan zou ik moeten gaan zoeken. Dyslexi is nu wel (h)erkend. Maar ja dit soort onderzoeken moet je allemaal zelf betalen en is kostbaar.
Ik ervaar de diagnose niet als een ziekte, maar er vallen heel veel kwartjes: Nou ja het is vaak wel een last voor me omdat ik niet goed kan meedraaien in het normale dagelijks leven. Ik heb zo mijn eigen”stijl” en tijden. Ben absoluut geen ochtendmens en komt pas ‘s avonds laat en ‘s nachts goed op gang. Een stijl die overigens gelukkig weer wel goed past bij het werk wat ik doe. Ik merk wel dat ik me daardoor het fijnst voel bij mensen die me accepteren zoals ik ben. En het vaak erg saai vind bij ander soortige mensen.
Structuur en routine schrikken me af: aan de ene kant wel aan de andere kant besef ik dat ik die wel heel hard nodig heb om “normaal” te kunnen functioneren. Mijn moeder was daar erg goed in. Ik besef dat ik ook heel veel te danken heb aan haar goede opvoeding. Maar goed zij besefte dat er “iets” met mij was en met mijn vader maar wat… ze heeft het nooit geweten helaas, maar er wel heel erg onder geleden. Maar ze heeft wel heel erg haar best gedaan om mij veel aandacht en een zo goed mogelijk opvoeding te geven.
Wat ik ondertussen bij mezelf vooral diagnostiseer is, onzekerheid dus weinig zelfvertrouwen, een behoorlijke minderwaardigheidscomplex en faalangst. Maar is dat nu adhd of komt het door verkeerde, negatieve reacties van de omgeving door nietwetendheid op mijn anderszijn of komt het door de overgang?
En slecht slapen eigenlijk al mijn hele leven. Iets wat overigens in de familie voorkomt. Mijn tante heeft het en mijn oma had het. Tante zegt dat nou eenmaal zo is, en probeert daar zo mee te leven. Ze is erg anti pil. Alhoewel een asperientje soms bij haar al goed helpt om te slapen. Verder zegt ze dat het allemaal aan het karakter van iemand ligt en daarmee is voor haar de kous min of meer af. Moeilijk gedoe met persoonlijkheidsstoornissen dat wil er bij haar niet in. Ptss bij mijn vader? Tja ze geeft wel toe dat ze daar in Indie veel hebben meegemaakt waar wij geen besef van hebben. Afijn ze is bijna 90! Dus ik denk niet dat je op die leeftijd nog aan een stoornis wilt. Maar ik merk dat tante erg goed functioneert bij structuur en routine. Zij heeft het geluk gehad een hele lieve man te trouwen die vooral deed wat zij wilde. Kinderen hebben ze niet gekregen. Dat zou wellicht meer onrust gegeven hebben in hun structurele leven. Ik vermoed haar er eerlijk gezegd van add te hebben. Mijn moeder zei altijd dat ze mijn vader, en mijn tante zo vreemd vond. Ook mij oma, maar daar kon ze wel goed mee opschieten, mijn oma had een heel lief aard. Tussen mijn moeder en mijn tante was er geen goede klik.
Ik dokter voorlopig zelf maar door met vooral goed letten op mijn voeding. Geen junkfood en simpele producten van land en zee. Wat hier gelukkig nog goed lukt. Verder kan ik enorm opkikkeren en ontspannen van de zee. En als medicate voornamelijk om te slapen gebruik ik xanax en stilnox. En soms als ik moet werken (wat ik nu vanwege de financiele crises vaak ervaar als presteren om te (over)leven) dus nog een extra stressfactor,neem ik een halfje xanax. Dan ben ik net iets rustiger. Nou bij deze dan mijn verhaal en ik weet nog steeds niet zeker of het nou wel of geen adhd is. Maar veel herkenning is er dus wel. Mijn vader heeft het zeker en ik denk dus zijn moeder, mijn oma ook. En mijn tante dus vermoedelijk add. Omdat ze heel rustig en kalm is. En onlangs is er dus bij mijn nichtje, het dochtertje van mijn halfbroer, officieel! hoogbegaafdheid geconstateerd echt op alle vlakken. Ze hebben haar laten testen omdat ze heel erge woedeaanvallen had. Toen ik haar voor het eerst ontmoette zag en besefte ik gelijk al dat ze “anders” was. Ik herkende veel van mij in haar terug. Heb broer en schoonzus nog gewaarschuwd haar niet te veel op een negatieve manier “terecht” te wijzen. Omdat ik dus weet hoe schadelijk dat voor je zelfvertrouwen is. Ook dat gaf mij weer aanleiding tot zoeken, immers adhd en hoogbegaafdheid kunnen ook samen gaan. En ben ik wellicht ook niet begaafd in de muziek? Waarin ik mezelf in practisch alle symptomen ook herken is hoogsensatief. Dus zijn wel wellicht toch gewoon Nieuwetijdskinderen? In een meer reele vorm, te veel prikkels die we moeten verwerken en te veel moeten presteren in deze huidige maatschappij, waarin je niet buiten de regels en wetten kan vallen van het systeem want anders “stoor” je en kan het systeem niet goed kapitaal produceren? Hoeveel mensen zijn er de laatste jaren niet gediagnostiseerd met burn-out. Hoeveel mensen besluiten niet radicaal hun jachtige stressige leven te verruilen voor iets anders, en waar moeten ze dat dan zoeken en hoe kunnen ze er van (over)leven? Zijn dat dan allemaal Niewetijdskinderen. Kunnen wij “anderszijnden”gewoon minder goed tegen dit leven van consumtie en hebberigheid waardoor de economie nu toch al op zijn gat ligt? Misschien moet het leef- en werksysteem van deze wereld gewoon veranderd worden en moet men meer luisteren naar de “stoorzenders” zodat er een ander soortige maatschappij onstaat waarin iedereen gewoon zichzelf kan zijn. Want er komen steeds meer andersoortigen bij. Maar misschien is dat Utopie.
Goh.. dit zou mijn verhaal kunnen zijn! Ben bijna 50 en weet sinds een half jaar dat ik ADD heb, ook bij mij vielen de kwartjes na de diagnose.. heel herkenbaar!
Hihi en ook de mijne herkenbare dingetjes, tis dat je kont vast zit want anders ;-)
Draaikont ;-)
Dankje voor delen