Hoe ik mijn leven met ADD, dysthyme stoornis en PDS weer op de rit kreeg

Ontvangen Levensverhaal van Gitte over haar leven met ADD, Dysthyme stoornis en PDS (Prikkelbare Darm Syndroom)

ADD, depressies, jeugdzorg, psychologen en het Low FODMAP dieet

Tien jaar geleden in de eerste klas van de middelbare school kreeg ik last van spanningshoofdpijn. Ik werd doorverwezen naar een psycholoog. Daar besprak mijn moeder haar vermoedden van ADHD (mijn neef heeft dat namelijk). Uiteindelijk kwam ik bij de jeugdzorg terecht waar ze uitkwamen op ADD en Dysthyme stoornis. Tijdens dat moment werd ik steeds depressiever, had ruzie met mijn vader, ging op een gegeven moment zelfs niet meer naar school en werd bang voor sociale situaties.

Ik kreeg bij de jeugdzorg hulp van een psycholoog om weer naar school te gaan, met mijn ouders samen volgden we een gezinstherapie en ik ging naar een psychiater voor medicijnen: Concerta. Uiteindelijk ging ik mijzelf niet beter voelen met dat medicijn en mijn ouders wilde mij niet aan de Ritalin hebben. Toen kwam de psychiater aan met LTO3, wat officieel geen medicijn was, maar wel mensen al baat bij hadden gehad. Dus begon ik aan LTO3, wat mij mijzelf wel beter liet voelen. Ondertussen waren de therapieën afgelopen en ging ik het schoolleven weer opbouwen. In die tijd volgde ik ook een paar keer groepstherapie, maar daar stopte ik al snel mee. Ik kon niet alle verhalen die ik van andere hoorden verwerken en kreeg last van nachtmerries…

 

Mijn school en studieperiode

Op school deed ik op dat moment MAVO en ondanks een half schooljaar gemist te hebben, haalde ik al het nodige in en kon ik over naar het volgende jaar. Op dat moment besliste ik het rustiger aan te doen en een niveau lager te volgen; VMBO Kader Handel en verkoop. Daar werd meer op een vak gericht, wat mij leuker en ontspannener leek.

Na de middelbare volgde ik twee jaar een studie op het mbo-niveau 3 en 3 jaar een studie op niveau 4. Bij beide studies kon ik mijn creativiteit uiten, was ik een van de beste in de klas en heb dus keurig mijn diploma’s gehaald. Wat altijd enorm hielp was het maken van aantekeningen tijdens de les en thuis maakte ik samenvattingen, met verschillende kleuren en afbeeldingen om zo meer overzicht te kunnen houden.

Wat wel zo was, was dat ik mij vaker ziekmeldde dan de school gemiddeld vond…ik raakte al die tijden op school overprikkeld en gespannen, waardoor ik uiteindelijk weer een paar dagen thuis zat. Ik heb het altijd moeilijk blijven vinden om na een tijd niet naar school/werk geweest te zijn (bijvoorbeeld door een paar dagen ziek thuis of vakantie) om er dan weer naar toe te gaan.

 

Sociale angst

In mijn hele opleidingsperiode ben ik naar hulpverleners blijven gaan, om te praten en mij beter te gaan voelen. Twee jaar terug merkte een psycholoog op dat ik last had van een sociale angst. Ik durfde namelijk nergens alleen naar toe, behalve naar school. Uiteindelijk ging ik stap voor stap mijn angst overwinnen en was ik in staat om steeds meer dingen alleen te doen.

Wat mij ook hielp en nog steeds helpt is het bedenken van het slechtste en het beste wat er kan gebeuren. Wat zou ik doen als het slechtste gebeurt? Hoe vind ik het als het beste zou gebeuren? En waarschijnlijk gebeurt er iets wat ertussenin zou staan. En om mijn zenuwen en doemgedachten te bedwingen vertelde ik mijzelf; ik heb er zin in, ik kan dit. Dit herhaalde ik dan zo vaak als nodig en lette ondertussen op mijn ademhaling, die ik zo rustig mogelijk probeerde te houden.

 

Emoties en perfectionisme

Tijdens het laatste jaar tevens vorig schooljaar van mijn studie werd het mij weer even te veel en vroeghulp aan op school. Daar ging ik weer met iemand in gesprek, in eerste instantie kon ik daar niet precies aangeven waar het aan lag en waar ik als eerste hulp nodig voor had. Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik te streng voor mijzelf was, alles moest perfect en ik was niet goed genoeg. Ook constateerden we dat ik niet goed met mijn emoties kon omgaan, ik stopte ze altijd maar weg. Vandaag doe ik dat nog steeds wel, maar als ik tranen voel opkomen laat ik die nu wel gaan. Ik leerde dat het oke is dat niet alles perfect hoeft gedaan te worden, langzaam liet ik dat steeds een beetje meer los. Ik ben nog steeds perfectionistisch, maar niet meer tè perfectionistisch.

 

MBO school wedstrijd

Tijdens dit jaar deed ik ook mee aan een wedstrijd in mijn vakgebied voor alle MBO-scholieren. Ik stond in de finale met zes andere studenten die ik niet kende, drie dagen lang. Er waren allemaal bezoekers die toekeken en dan ook nog luidruchtige middelbare scholieren. Tijdens die dagen sliepen de leerlingen die hun school vertegenwoordigen in een huisje. Die dagen sliep ik ook nog eens slechter dan anders…het was natuurlijk erg moeilijk mij te concentreren, gelukkig hielp muziek luisteren mij om het onder controle te kunnen houden. Het waren dagen dat ik mijzelf tegen kwam wat niet altijd makkelijk was. Het was dan ook wel echt een bijzondere ervaring, die ik een paar jaar geleden niet op deze manier had kunnen doorstaan. Uiteindelijk ben ik één na laatste geworden en ik kan zeggen dat ik daar trots op ben. Want na al die omstandigheden mag dat ook wel.

Op dat moment was die wedstrijd een enorme boost voor mij. Ik kon zeggen tegen mijzelf dat ik goed genoeg was zoals ik was. Alleen blijft dat een lastig iets op dit moment. De ene keer voel ik mij goed zoals ik ben en de andere keer vind ik mijzelf niet goed genoeg…wat eigenlijk ook weer past bij mijn stemmingswisselingen. Voor andere weet ik alles goed te verbergen. Alleen thuis merken ze iets van mijn ADD en daar ben ik dus anders dan op andere plekken.

 

Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) | in het Engels IBS Irritable Bowel Syndrome

Al met al weet ik wel goed hoe ik overzicht moet maken en alles kan ordenen. Ik ben nu tweeëntwintig en woon nog thuis, waar ik de zolder tot mijn beschikking heb. Ik houd het zelf schoon en opgeruimd, was mijn eigen kleding en kook mijn eigen eten. Mijn eigen eten kook ik zelf aangezien ik een ander dieet volg dan de rest bij mij thuis.

 

Low Fodmap dieet en LTO3

Ik volg een ander dieet dan de rest in huis omdat vier jaar geleden bleek dat ik het Prikkelbare Darm Syndroom (PDS) heb. Hierdoor wam ik in aanmerking met het Low Fodmap dieet. Daardoor dacht ik na over wat er allemaal voor onnodige dingen in het eten/voedingspatroon zaten.

Dankzij IBS keek ik anders naar mijn voeding, ik begon met het eten van glutenvrij en zuivelvrij en zo veel mogelijk onbewerkte producten. Wat mij enorm geholpen heeft om de klachten te beperken. Uiteindelijk helpt het ook voor mijn ADD, win win situatie dus. Samen met LTO3 houdt het mij rustiger. Zolang ik alles gepland heb staan, het schoon en opgeruimd houdt, blijft het ook opgeruimd in mijn hoofd. Natuurlijk komt het voor dat het een grote puinhoop wordt en niet alleen in mijn hoofd dan. Na een paar dagen word ik er vanzelf gek van en besluit dan om het op te ruimen.

Het helpt om te kijken in stapjes van waar concentreer ik mij eerst op en op wat daarna? Meestal vind ik het begin van alles lastig, kijk ik er enorm tegen op en stel het uit. En dan ben ik eenmaal begonnen, maar dan denk ik alweer aan stap drie terwijl ik pas bij stap één ben (…als ik niet aan nog een aantal stappen verder denk).

 

Energie en overprikkeling

Om ervoor te zorgen dat ik niet overprikkelt raak heb ik ontdekt wat mij energie geeft en wat mij kan ontprikkelen. Zo vind ik het fijn om in de gewone tuin en de moestuin bezig te zijn. Voor de moestuin gebruik ik de makkelijke moestuin app, die helpt mij eraan herinneren dat ik iets moet gaan doen in de moestuin. Aangezien de moestuin wat meer onderhoud en aandacht vergt. Of een stukje wandelen in de natuur werkt ook goed. Ook breng ik mijn gedachten en gevoelens graag in tekeningen. Bij al deze dingen hoef ik niet al te veel na te denken en kan ik het gewoon doen, zonder dat het uitmaakt hoe het eruit ziet.

Yoga en mindfulness vind ik ook fijn om te doen, alleen vind ik het lastig om dat in mijn dagelijks patroon te integreren…but I don’t give up and keep trying!

Sinds die negen jaar dat ik het nu weet heb ik het nog altijd ergens niet voor 100% kunnen accepteren, maar ik weet wel dat alles wat ik heb meegemaakt mij lessen hebben geleerd en de toekomst zal mij er nog veel meer bij leren.

Wil je reageren op Gitte’s levensverhaal? Laat dan hieronder in de comments zeker van je horen…