Eigen schuld of slachtoffer van ADD?
Mijn levensloop met ADD, alcoholisme en schulden
Eigenlijk heb ik er de eerste 45 jaar van mijn leven gewoon een puinbak van gemaakt. Veel bergen en dalen. Van het ene succes naar het volgende dieptepunt. Alcoholisme en stevige schulden. Deels te wijten aan een stuk verziekte jeugd. Maar achteraf was die jeugd en de rest van mijn leven toch ook wel degelijk doorspekt met alle kenmerken van ADD. Iets waar ik enkele jaren terug pas de ‘officiële’ bevestiging voor kreeg.
Toch blijf ik stellen dat ik er wel degelijk zelf een puinbak van heb gemaakt. En in feite doe ik dit uit zelfbescherming. Op het moment dat ik de volledige ‘schuld’ op ADD ga gooien, bestaat namelijk het gevaar dat ik de vereiste maatregelen uit het oog verlies. Op de term ‘schuld’ volgt al snel de neiging je slachtoffer te gaan voelen.
Inmiddels weet ik dat ik simpelweg met een goede agenda en takenlijstjes moet werken. Dat ik moet voorkomen om met te veel dingen tegelijk bezig te zijn. Dat regelmaat goed voor mij is. Dat alcohol – maar ook drugs – extra risico’s voor mij hebben. Dat ik ‘s avonds geen koffie moet drinken en voorzichtig moet zijn met ‘s avonds snacken. En verder kán Ritalin mij ondersteunen als ik het écht te druk krijg (momenteel ben ik even werkloos en redt ik het prima zonder).
Ik denk dat het goed is om onder ogen te blijven zien dat ik deze volstrekt logische maatregelen ook jaren eerder had kunnen nemen en zo een hoop ellende had kunnen voorkomen. In dat geval had Ritalin er uiteindelijk enkel de laatste scherpe randjes vanaf kunnen nemen.
Wat mij betreft is het belangrijk die eigen verantwoordelijk wel onder ogen te blijven zien. Dit blijft het beste middel om te voorkomen dat je terug gaat naar de tijd dat je nog van niets wist.
Weten dat je ADD hebt betekent ook dat je geen excuses meer hebt.
Wil je reageren op het artikel van Thako. Laat dan hieronder in de comments van je horen.
Zie zelf als moeder, natuurgeneeskundige therapeut en kindertolk, diverse factoren terugkomen. De verslavingsdrang is behoorlijk groot. De kunst is om jezelf of je kind een passie te laten leven. Waar ligt je talent, waar wordt je blij van? Probeer dit zoveel mogelijk te creëren. Vaak is er ook een spiegel naar de ouders of vorige generaties. Dit kom ik regelmatig tegen in vertalingen vanuit mijn werk als kindertolk en familie opsteller. De producten waar ik op dit moment goede resultaten mee behaal is Cere-Balance, Neuronyl en Andohadin. Het is handig om te testen welke het beste bij je past. Ga nu ook LTO3 bestellen om te kijken of dat een goede aanvulling is. Je bent nooit zelf schuldig aan ADD of ADHD maar je hebt wel een keuze hoe je er mee omgaat.
Dit klinkt heel erg bekend.
Ik heb sinds een paar maanden de diagnose ADD gekregen. Ik vond (vind) het zó erg. Ik vond het net dat ik een legitiem excuus zocht voor mijn gedrag. Maar ik kwam er niet zelf mee, mijn therapeute kwam met het idee die uit te pluizen. En nou ja de diagnose kwam. Ik probeer er nog steeds ‘onder uit te komen’ en wil het nog steeds niet accepteren. Het voelt voor mij nog steeds als niet waar en een leugen en nou ja een excuus. Ik heb inmiddels ook methylfenidaat om te gebruiken op m’n werk en als ik naar festivals ga. Ik merk wel verschil als ik ze niet gebruik, maar ik wil heel graag weer zonder. Vroeger kon t ook, dus het moet weer kunnen! ( maar kreeg toen heel veel structuur van buitenaf, school, thuis, studie… En dat is niet meer)
Ik ben 27 nu. Toen ik 6 was zeiden ze op school dat ik snel afgeleid was en niet mee kon met de rest meer niet. 8 jaar geleden depressief geworden. Ook door mensen te verliezen (dood)
Weet zelf bijna zeker dat ik ADD heb maar door mijn depressie wordt het schijnbaar moeilijk om hier iets aan te doen.
Sindsdien ben ik alles en iedereen kwijt geraakt. Éen voor éen lieten ze me vallen. Heb alleen nog mijn vriend, meer niet. Twijfel aan mezelf of het aan mij ligt. Vind het leven ook niet echt leuk meer zit elke dag in zak en as. Mandy
Beste Mandy,
Ik ben natuurlijk geen professional, dus ik kan enkel mijn persoonlijke gedachten meegeven.
In mijn ervaring moet je zaken één voor één aanpakken en daar duidelijke prioriteiten in stellen. Zelf was ik ruim 7 jaar terug letterlijk alcoholist, werkloos, dakloos en had ik stevige schulden. Ik heb toen de volgorde verslaving, financiële problemen, woning en werk aangehouden. Eigenlijk in volgorde van ernst en de mate waarin het mijn leven ontwrichte.
ADD lag achteraf gezien in al die zaken best wel als deel van de oorzaken verscholen, maar de weg naar diagnosering en behandeling van dat stuk ADD heb ik daarna pas opgepakt. Ook omdat ik dat toen pas nuchter kon benaderen en conclusies kon trekken.
Zie het als iemand met een gebroken been en een ingegroeide teennagel. Het moet beiden worden behandeld, maar je wacht niet met spalken, tot die nagel is genezen.
Groeten, Thako
Heel herkenbaar verhaal! In grote lijnen kan ik mijn verhaal er zo naast leggen. Ik denk dat het goed is je te realiseren welke invloed de add op je leven heeft gehad, omdat het voor jezelf een aantal dingen kan verklaren. Je blijft alleen altijd verantwoordelijk voor je eigen keuzes. Het kan je helpen in “het nu” en de keuzes die je in de toekomst moet maken!
Ik weet het nog zo net niet met die medicijnen! Krijg het gevoel dat dat het beste is om met de kudde mee te lopen! Geloof wel in alle handvaten maar die hele farmaceutische industrie vind ik behoorlijk dooortrapt door zo weinig informatie te geven over de medicijnen op lange termijn! En dat mensen dat maar voor lief nemen vind omdat het zogenaamd lijkt te werken is gwn onwetendheid! Ikzelf ben ook al jaren bezig in de regulieregezondheidszorg en begin vandaag met mijn eigen onderzoek! Kan daarbij ook alle hulp gebruiken van de mensen die mijn visie ondersteunen maar aan discussies over medicijnen heb ij niets! Heb de medicatie heel recent gestopt en voel me daar prima bij! Klachten zoals impulsiviteit zijn zelfs wat verminderd en kan me redelijk goed beheersen met drank en drugs! Dus voir mij begint de echte battle pas morgen! Zal een plan moeten maken want in mijn hoofd is het een zooitje maar heb het volste vertrouwen in mijn eigen kunnen! !! Wish me luck too…..
Op zich ben ik geen voorstander van medicatie. Zolang ik zonder kan, zal ik dat ook zeker doen. Maar wat als de praktijk gewoon laat zien dat je het zonder niet redt en keer op keer de mist in blijft gaan? Dan blijft het toch altijd de moeite waard om het minimaal te proberen.
Omstandigheden zijn en blijven zeer bepalend. Zo ben ik bijvoorbeeld vrijgezel. Een vrouw die mij regelmatig bij de les zou houden, zou mij een hoop ellende besparen. Nu ga ik echt niet met die intentie ‘op zoek’, Het geeft echter wel aan dat ik onder andere omstandigheden andere keuzes kan maken.
En wat als je een ‘eenvoudig’ beroep hebt, de hele dag je gedachten kunt laten stromen, en toch lekker kunt functioneren? Misschien hoe je dan helemaal niets te veranderen.
Hoi moon,
Ik deel dezelfde mening als jij over medicijnen, ben voor mijn zoontje wel begonnen met lto3 puur om zijn hoofd wat rust te geven misschien ook iets voor jou???
En pas je wel op met drank en drugs want laten we eerlijk zijn dat is net als medicijnen niet goed voor je.
Veel sterkte
Gr hanneke
Ik denk wel dat het goed is om een verschil te maken tussen mijn ervaringen en die van kinderen. Een kind van 12 kun je nauwelijks verwijten af en toe de schuld af te schuiven of ergens misbruik van te maken. Daar is het kind voor.
Bij mijn zoon is afgelopen zomer ADD vastgesteld.
Hij gebruikt het gekscherend op school voor alles wat er gebeurd, Dat komt door mijn ADD en een big smile erbij. Gelukkig weet hij nu heel goed wat hij er aan kan doen en als hij er echt last van heeft kan hij er serieus met school over praten. Maar het blijft leuk om de ADD de schuld te geven van je lekke band en als je geluk hebt trappen ze er nog in ook.
Hij gebruikt trouwens LTO3 en geeft aan dat het hem veel rust in zijn hoofd geeft en zich beter kan concentreren. Ik merk ook duidelijk verschil als hij het niet inneemt.
Hoi Mirjam hoeveel pillen lto3 gebruik jij per dag voor je zoon??
Knap, dat stukje zelf reflectie. Mijn zoon van 12 geeft altijd iedereen de schuld en soms zijn adhd.
En idd, als hij zijn medicanet niet heeft gehad en ik spreek hem ergens op aan verbouwd hij ons huis.
Heeft hij wel medicatie gehad kan hij beter relativeren en zich zelf in de hand houden. Ik hoop dat hij later dezelfde zelfreflectie mag hebben als de schrijven van dit stukje.