Ingrid’s heftige leven met Borderline en ADHD
Ingezonden levensverhaal van Ingrid over haar leven met ADHD en Borderline
Een langdurig en zwaar behandeltraject voor Borderline waarna later de diagnose ADHD volgde
Sinds 1998 werd ik behandeld voor BPS (Borderline persoonlijkheidsstoornis). Tonnen aan medicatie waar ik alleen maar ‘gekker’ van werd en ik weet niet hoeveel uur van behandeling verder ben ik half m’n gezin, m’n familie en veel van m’n vrienden kwijt. M’n huwelijk op de klippen en een oceaan van tranen gehuild. Depressies en verslaving overwonnen. Maar altijd maar die innerlijke onrust en die chaos in m’n hoofd. Razend snelle verbanden worden in m’n hoofd gelegd. Nooit die leegte waar men bij BPS van spreekt, alleen maar overvol. Waardoor ik ook aan automutileren deed (jezelf snijden) sinds ik 11 was. ‘luchtgaatjes!’ noemde ik het. Ik begrijp dan ook hoe de diagnose gesteld is maar er is nooit verder gekeken.
Na zo’n teleurstellende behandeling ben ik een klachten procedure in gegaan en heb na 14 jaar behandeling eens een uitgebreid onderzoek geëist. Ik heb mijn gelijk en excuses gekregen van deze instantie. Nu blijkt dat ik ADHD heb en als dat niet eerst behandeld word hebben andere behandelingen voor eventueel andere klachten geen zin. Ik zou in mijn klachtenprocedure verder kunnen gaan aanklagen maar heb voor mijzelf besloten dat ik al te veel tijd en geld verdaan heb.
Met heel erg veel moeite, vooral in vertrouwen (!) ben ik in zee gegaan met een andere kleinere GGZ instelling en er gaat een wereld voor mij open en ik zie licht aan het eind van de nog lange tunnel. Ik krijg handige bruikbare tips om mijzelf een halt toe te leren roepen en te structureren. Ik blijf altijd de neiging houden om door te draven. Dat weet ik nu. Maar ik krijg eindelijk een paar teugels aan gereikt! pfhoe! Wat een opluchting! En nou oefenen!!! Proberen het verdriet om wat ik verloren heb een plaatsje te geven en bouwen aan een hele nieuwe toekomst. It’s a new day , it’a new live and I’m feeling … wisselend LOL!
Ik schrijf dit openbaar omdat ik graag wil delen dat het Ooh Zo belangrijk blijft je eigen touwtjes in handen te houden, ook bij instanties. En ik wil aan de kaak stellen dat ik het schandalig vind dat als je ziek bent en afhankelijk van hulpverlening er op zo’n lakse en gemakkelijke manier met jou als mens en jouw diagnose om word gegaan. Ik heb bijvoorbeeld jaren lang gedacht dat ik behandeld werd door een psychologe terwijl ik ‘steunende gesprekken’ had met een psychiatrisch verpleegkundige. Vandaar dat zij nooit dieper op thema’s in wou gaan als ik dat vroeg. Ik heb mij veelte lang passief opgesteld en mijn ‘behandeling’ onder gaan. (wat wil je als je depressief bent?!)
Er is helaas ook niemand om mij heen geweest die aan de bel getrokken heeft.
Ik heb mijzelf samen met de kinderen door deze jaren heen moeten worstelen. De kinderen die hier ongetwijfeld ook een behoorlijke tik van mee hebben gekregen. Om maar te zwijgen over de interventie van BJZ die zooooo veel te wensen overliet. Vertrouwen doen wij geen èèn van allen helaas. Maar what doesnt kill you makes you stronger!!!
Wat ik wil zeggen …
Bezuinigen in de zorg ???
INVESTEREN!!!
Zorg dat de zorg efficiënt werkt!!!
DAT SCHEELT!!!
Daarom wil ik wel met de billen bloot als iemand … ook maar iemand er iets van leert!
Groet Ingrid
Een late reactie, maar je kent ons adhd’ers he? Een artikel leidt tot het volgende en ben inmiddels aan privacy verklaring begonnen ;) Wat fijn dat je je verhaal deelt. Ik heb namelijk ook net de diagnose adhd. En ook bij mij kreeg ik eerst de diagnose borderline. Tranen met tuiten ineens omdat zóveel ellende bespaard had kunnen blijven. Je krijgt best een knak wanneer je een ‘persoonlijkheidsstoornis’ hebt, m.a.w. er is iets mis met je. Vaarwel kansen, mensen, en chille dingen [insert S&Garfunkel- “hello darkness my old friend’)
Dus dank voor t delen, zal wel wat moed voor nodig zijn geweest. Wie weet ooit als je genezen bent en energie hebt sleep je er een mooi bedrag uit, of niet, en laat je t lekker achter je met je voeten in t zand en je bol in de zon. Vraag me af hoe t nu met je gaat? Zonnegroet, Laura
Hoi ik lees je bericht nu pas.
Ik krijg geen melding als iemand op mijn bericht heeft gereaggeerd.Het gaat op dit moment niet zo best.
Ik schreef in het verhaal al dat het allemaal z’n weerslag op de kinderen heeft gehad.
Nu worstelt mijn volwassen zoon ook met impulsiviteit ,afleidtbaarheid en agresie.
Hij is niet zo heel goed bezig geweest(zacht uitgedrukt!) …maar is volgens hem nu op het goede pad.
Hij wil niet erkennen dat hij ADHD /ODD heeft.
Wat in het verleden wel vastgesteld is na psychodiagnostisch onderzoek.
Zijn vader vind dat ik hem een complex aan praat.
Ik voel me machteloos omdat ik hem graag wil helpen maar ik weet hij kan alleen maar zichzelf helpen.
Nu moet ik lijdzaam toezien hoe hij net zo worstelt als ik vroeger.
Niet te doen!…waardoor mijn emotieregullatie weer overhoop ligt.
Het lijkt nooit op te houden maar ik doe m’n best niet fatalistisch te denken.
Met de spreuk in mijn hoofd “aan het einde komt alles goed en als het niet goed is is het nog niet het einde”…maar er zijn dagen dat die instelling me erg zwaar valt.
Mijn eigen leven heb ik goed op de rit nu.
Ik leef lekker mindfull en krijg dat ook eindelijk goed onder de knie.
Ik heb veel geleerd van tuinieren en koken.
Beste therapie ever!!!
Maar hoe goed kan het met een moeder gaan waar van het met het kind niet goed gaat?
Ik hoop dat het met jou goed gaat en bedankt voor je lieve reaktie!
En idd voeten in het zand en hoofd in de zon en door!!!
Liefs!
“Amen”
Is alles wat ik kan bedenken te schrijven….
Jouw verhaal zou net zo goed dat van mij knn zijn…
Durf t haast nt te zegggen maar moest tot 2x toe gedrogeerd w in mn eigen woonst en, hoogst ws, verkracht als gevolg. Al kan ik er niks over zeggen, ik weet t ni meer. Maar vol blauwe plekken sta je toch nt zomaar, volgens mij….
Veel verdriet heb ik maar ik ben er nog. En zoals de schrijver van “De Davinci Method” treffend zegt, ‘you have found your tribe. You are finally home…’, ben ik er ei zo na bijna dankbaar voor. Ik ben er zeker nog lang nt maar n beginstapje (die tje is moeilijk) is heel mss toch voorzichtig (ben ik toch n beetje geworden na meer dan 2oj ervaring), gezet. Dus. Phoe, wat n zin. Yeah, thats me….
Bedankt je verhaal te delen. Heel pijnlijk voor je maar hoe helend voor mij dan weer. Bedankt!
Heel veel sterkte en moed gewenst in je proces!
Sorry voor het late reageren.
Ik hoop dat je inmiddels weer een stuk verder bent gekomen.
Als ik terug kijk zie ik bij mij toch ook wel langzaam steeds een stukje verbetering.
We moeten wel geduld hebben , en dat s voor ons niet zo makkelijk LOL
Wat goed dat je dit zo durft te delen!
Leven met Borderline en ADHD, ik weet er alles van.
Daarnaast heb ik ook nog een paniekstoornis. Heb bij 3 verschillende instanties gelopen, en ze zijn er nu eindelijk achter dat het geen depressie is, maar deze 3. Was vroeger als kind al erg druk en chaotisch, maar ze hebben mij nooit de diagnose ADHD gegeven. Ik denk dat het mij een hoop drama en ellende had gescheeld als dit al eerder bekend was geweest.
Maar ach, beter laat dan nooit.
Yep!
Is inmiddels Cook bij mij geconstateerd.
Sterkte met je proces!
Helaas ben ik nu in de situatie dat ik moet kiezen voor een opname in een kliniek voor Borderline gedrag met ondersteunende medicijnen of mijn leven oppakken en medicijnen tegen ADD proberen. Ik ben door twee artsen gezien. De ene arts denkt dat ik ADD heb en de andere arts is bijna zeker dat het Borderline is. De medicatie en behandeling verschilt erg.
Wat kan ik hiermee?
❤️
ik ben 46 jaar ,in januari 47 jaar jong,sinds de laatste tien jaar weet ik van borderline dus persoonlijkheidstoornis
sinds deze zomer 2016 hebben ze me gezegd dat ik adhd heb
nu snap ik alles
moet veel verwerken
voel me triestig
ben aan heet rouwen om de gemiste kansen
maar ik blijf vechten
achter die dikke muir ,is er een grote zon
nu enkel even op de tanden bijten ,,,,weeral
en zal wel beteren of net ietsgemakkelijker worden
en dan
dan moet je toch tegen uzelf zeggen
BETER LAAT DAN NOOIT
mvg katia
Hi Katja, graag zou ik met je mailen over dit onderwerp. Kan ik je een pb sturen?
Ik zou wel graag willen weten welke site dat is Charly.
Als je mij een link stuurd kan ik m bekijken voor je het plaatst.
Groetjes Ingrid.
Hoi,
Interessant stuk. Ik zou hem graag op mijn site willen zetten. Maar dat wil ik natuurlijk alleen als ik toestemming krijg. Misschien wil je ook een blog bijhouden op deze site?
Groetjes Charly
Hoi Charly, wat mij betreft mag je het artikel delen maar wacht wel op toestemming van Ingrid en zet er aub wel de link naar de bron onder ok. Bedankt, Groet Jochem
Die uitspraak heb ik ook vaak gehoord in mijn laatste periode bij Mediant.
Ik denk niet dat wij nog iets voor u kunnen betekenen, werd er een paar keer gezegd.
Ik heb het toen een tijd in het alternatieve circuit gezocht maar ook niet helemaal gevonden.
En het was voor mij niet te betalen.
Ik heb er wel veel geleerd over voeding en dat helpt.
nu ben ik bij GGZ Max Ernst, een kleinere persoonlijkere landelijke instelling,en ben tot nog toe tevreden.
Ik was snel aan de beurt en vooral de mogelijkheid om online opdrachten te doen en contact te hebben met je behandelaar vind ik fijn.
Als er maar iemand is die de tijd wil nemen om je serieus te nemen.
Ik wens je veel sterkte in je verdere traject Heintje
Komt me heel herkenbaar voor.
Heb zelf adhd met bordi trekjes..en ook vaak geknoei met ggz gehad ..vooral ivm bezuinigingen ..en me behandeling is stopgezet..ze kunnen niets meer voor me betekenen.
Maar heb nu hulp van maatschappelijk werksters die me ondersteuning geven..want de zorginstellingen zijn er niet meer ervoor.. tis bezuinigingen periode en vele cliënten worden uitbehandeld.
Vriendelijke Groet Heintje