Terugkeren Naar Jezelf… De Weg Naar Mijn Thuis

Hooggevoelig? Maak tijd voor je ware ik…

Het is al weer even geleden dat ik mijn vorige blog schreef: ‘Wat mij helpt in mijn hooggevoeligheid‘. Een verfrissende zomer ligt achter ons. In deze blog wil ik vertellen hoe het nu met me gaat en daarmee ook inspiratie delen voor mensen met HSP die herkennen dat ze in hun leven toe zijn aan een periode van Zelfonderzoek en een pas op de plaats.

Voor de zomervakantie had ik een ingeving, het ging al stukken beter met me. Op een vrije vrijdagavond heb ik een strandhuisje gehuurd voor een week in de eerste week van september. Iedereen weer aan het werk, kinderen weer naar school. En ik gokte op mooi nazomerweer. Daarbij had ik het beeld dat ik dan wilde vieren dat mijn Burn-out, voor het grootste gedeelte overwonnen was. Tja, mensen met HSP hebben een vooruitziende blik, zo bleek.

Maandagmorgen 1 september heb ik mijn fiets gepakt en bepakt. Mijn partner zorgt voor de thuissituatie en ik kon vertrekken, met een stralende zon aan de hemel. Een heerlijke fietstocht brengt mij aan het strand waar een eenvoudig huisje mij toelacht. Er zijn geen andere mensen meer en de week erna worden de huisjes opgeruimd. Veel vers fruit en groente onderweg gekocht. Wow! De rust en ruimte straalt me aan alle kanten tegemoet. De hele week wandel ik op blote voeten langs het strand, mediteer op een duin, eet heerlijk en eenvoudig, lees inspirerende boeken, teken en schrijf. Bovenal, ik kom tot een diepe laag van rust en voel dit BEN IK. Tot hier ben ik gekomen, ik kom thuis. Een gevoel dat het best uit te drukken is als dat je niet perse ergens heen hoeft, iets hoeft te bereiken, dat je zoals je bent helemaal goed bent. Geen moeite kost, nee het kost geen moeite om thuis te zijn, daar is alles kloppend en ontspannen. Geen vragen, geen antwoorden, een groot VERTROUWEN en een gevoel van warme liefde, vervult mijn energie. De verbinding met de natuur, de stilte, helpen dit gevoel te ervaren.
Het is zo essentieel om die momenten in je dag, week, maand, jaar te plannen (zie kleine survivalgids voor je HSP).

Het is nu 4 weken verder en er doen zich dagelijks pareltjes aan me voor. Maar ook en vooral, blijft het belangrijk om aandacht voor de balans te houden. Als ik te veel geef aan cliënten en mijn gezin, en geen ruimte inneem voor een ‘stilte moment’ dan voel ik dat ik te vol raak en overprikkelt. Deze signalen neem ik inmiddels serieus en ik zorg dan dat er weer evenwicht komt. Bijvoorbeeld na een lange dag naar een seminar geweest te zijn, de dag erna geen verplichtingen inplannen, maar b.v. heerlijk zwemmen, naar de sauna en met een boek wat lezen en doezelen.

Op het strand wandelend dacht ik terug aan een boek met een mooi verhaal, ‘De ontembare vrouw van Clarissa Pinkola Estes’, Zeehondehuid, zielehuid. Thuis gekomen heb ik het opgezocht en het is heel toepasselijk. Ik zal er, heel beknopt, wat over vertellen.

Voor vrouwen in het algemeen, maar zeker met hooggevoeligheid, wordt het zielsbewustzijn te makkelijk verlaten en raak je van je ‘thuis’ verdwaald. Met als gevolg dat je niet meer goed weet wat JIJ wilt of waar je inspiratie en kracht te vinden is.
In het verhaal van de ‘Zeehondevrouw’ wordt haar huid afgenomen en verlaat ze de zee, ze woont als mens samen met de man die haar huid heeft gestolen en verstopt. Hij belooft haar hem over 7 jaar terug te geven. Ze krijgen een kind. De vrouw raakt steeds meer van haar glans kwijt en verpietert, maar de man houdt zich niet aan zijn belofte. Haar kind vindt de huid waardoor zij terug kan keren naar de zee, haar thuis.
Het is een prachtig verhaal. Het boek van Clarissa Pinkola Estes is een aanrader voor dit soort mooie verhalen en uitleg ervan.

De huid staat voor je ziel, die je laat stelen, wellicht in een onbewaakt ogenblik, niet bewust. De inwijding is, vanuit dit beeld, dat je de stappen moet leren die je de terugkeer naar huis helpen voltooien. Bewuster worden aan dat vertrouwen gevoed wordt als je zorgzaam naar jezelf bent en van daaruit straal je naar je omgeving. Hooggevoelige mensen negeren vaak behoeften of trekken zich extreem terug, het andere uiterste. De kracht is te vinden in het telkens weer luisteren naar je behoeften en de balans zoeken. De balans wordt ook altijd weer verstoord, dus het is een doorgaand proces!

De natuur helpt je je ‘wilde natuur’ ervaren.
Je ‘wilde natuur’ is zichzelf, oorspronkelijk en authentiek.

Dus het is soms nodig je los te maken van wat gewoon is geworden en niet prettig voelt, om dieper te gaan voelen wat jouw ware, ‘wilde natuur’ zegt. Wow, dan wordt het leven steeds leuker!

Leuk als je een reactie achterlaat.
Vragen en opmerkingen welkom :-)

Hartegroet,
Marjan Zevenbergen van
Psychologiepraktijk ‘Bloemen Op je Pad’