Hey ik heb ADD! (levensverhaal Anke)
Dag Jochem,
Dank voor je tips via de nieuwsbrief.
Ik doe er nog niet zoveel mee omdat ik nog midden in het accepteren van/wennen aan ADD zit. Half juli dit jaar zei mijn oudste dochter van 18 in een gesprek: ‘Maar mam, je hebt gewoon ADD!’. Ik had geen idee wat dat was, ADD? ADHD ok, dat ken ik, maar ADD? Vanaf haar mobiel somde ze een kenmerkenlijstje op en dat was BINGO! op alle kenmerken.
Ik was perplex, dit was waar ik al zo lang naar gezocht had. Razendsnel vielen allerlei puzzelstukjes op hun plek. En ik ben 50 weet je, had eigenlijk vrede gesloten met mijn ‘gekheid’, mijn anders-zijn. En misschien was het daarom ook wel geweldig dat notabene mijn dochter, die erover had gepraat met mijn oudste zoon en zijn vriendin, hier toen mee kwamen. Terwijl ik mezelf daarvoor eindelijk accepteerde in mijn “anders-wezen”.
De meerwaarde van het weten is dat er nu een soort verklaring is. Dat ik mezelf in een ander licht kan zien, niet meer zo hard hoef te zijn over dingen die me niet lukken. Het is ook pijnlijk, het was makkelijker geweest als ik het eerder had beseft. Had ik misschien andere keuzes kunnen maken.
Ik weet nog goed dat ik als kind, maar ook later, ruzie had omdat ik écht even alleen moest zijn, helemaal zonder storing. Dat werd vaak niet gehonoreerd en dan flipte ik gewoon, werd ik boos, liep ik weg etc. Klein voorbeeldje.
De meerwaarde is ook dat ik mezelf maar ook mijn moeder veel beter snap. (zij heeft het ook, weet ik zeker) En ik ben echt blij dat ik mijn kinderen hier ook in kan ondersteunen als zij het hebben. Kans is groot…. Ze weten het uiteraard allemaal en dat maakt hun leven hopelijk een stukje makkelijker.
Groetjes, wellicht tot een andere keer,
Anke
