Debby’s wilde leven met ADHD
ADHD en werk, medicatie en heftige relaties
Hoi iedereen,
Ik ben op mijn 6de gediagnosticeerd met ADHD. Ik moest Ritalin nemen maar ik zei toen al: Ik ben niet gek, ik smeet op school de pilletjes na een tijdje weg omdat ik al genoeg gepest werd voor mijn gedrag. In mijn latere leven veel problemen gehad, tijdens mijn puberteit enorm rebels, ben in instellingen terecht gekomen omdat mijn ma me niet meer aankon etc.
Daarna is het niet gebeterd, van mijn 1ste serieuze relatie heb ik 2 kids overgehouden (eerste x mama op 18 jarige leeftijd), maar hij bedroog me constant, werken kende ik niet, mijn eerste vaste job heb ik pas gehad op mijn 24ste, toen ben ik pas in actie geschoten, huishouden & financiën beheren kon en kende ik niet, dus een hoop schulden gemaakt (nu allemaal verleden tijd, godzijdank) mijn huishouden was één warboel, ik kon niets sorteren en voelde me ook enorm ongelukkig waardoor ik niet echt gemotiveerd was. Koken deed ik niet, we aten meer dan eens een zak chips zolang onze kids maar alles hadden, en dan nog.
Nog een relatie van 6 maanden daarna gehad , die jongen was normaal, en lief, en toen door één of ander probleem weer terug moeten komen op het feit dat ik misschien echt wel ADHD of ADD had, ff bij dokter Concerta gaan vragen zonder meer, gekregen, dan ging het een tijdje beter, tot ik weer single werd omdat zijn ma ons constant lastig viel en ik bij het leger wou (2005) en dat zag hij niet zitten. Ik begon tests te doen voor het leger, maar was té eerlijk bij psych onderzoek en zei dat ik ADHD had, dus extra tests extra tests, en nog eens extra tests, tot ik op een gegeven moment mezelf niet meer in de hand had, ik dacht eindelijk het resultaat te weten na 5x op en af van Antwerpen naar Vilvoorde te rijden, bleek dat ik wéér tests moet doen, ben dan van de zenuwen beginnen huilen in front of de secretaresse.. Achteraf bestempeld met niet stressbestendig dus afgekeurd. Ik had 4 maand lang intensief gesport om de fysieke test & bmi in orde te krijgen, keihard op dieet geweest, naar tandarts geweest etc., maar afgekeurd op psychologisch gedeelte…
Enfin, gestopt met Concerta omdat ik dan weer dacht dat ik toch geen ADHD had, leerde ik mijn volgend vriendje kennen, bleek dan een agressieve man te zijn met volgens mij borderline of schizofrenie, alleszins, hij controleerde me, manipuleerde me, sloeg me, etc…. Toen ook aan een job beginnen werken, onder druk van hem (positief punt) . 6 maand, ontslag, 5 maand ontslag, 1 jaar ontslag, … De relatie ging ook van kwaad naar erger, ging ook op en af, was een haat-liefde verhouding, veel passie maar jammer genoeg ook gevaarlijke ruzies.
Mijn kids zag ik dan weer elk weekend, dan weer om de 2 weekends, want die woonden bij papa omdat ik eerst uit de put moest zien te komen, papa heeft ervan geprofiteerd en mijn kids bij hem mogen houden, nu moest ik ook al zien wat ik deed want anders gebruikte hij alles tegen mij en mijn kids waren mijn wereld. Die relatie hielp ook niet echt om mijn kids weer te zien. Klacht ingediend, nog enkele keren ontslagen, allemaal chaos en miserie. Tijdens die relatie ook weer op ADHD gekomen, wéér pillen gepakt, wel wéér beter, maar die pillen veranderden mijn ex natuurlijk niet die elke dag een fles wijn opdronk in zijn eentje, verslaafd was aan jointjes & poker voor geld, aan sex & uiteindelijk ook nog antipsychotica moest nemen… Ben uit die relatie enorm bang uitgekomen, heb hem ook bedrogen met een collega, maar ik vind dat terecht… Dan van hem uiteindelijk na 4 jaar ook weggeraakt.
Toen beste tijd van mijn leven gehad. Alleen gaan wonen, eindelijk vaste job gevonden, had nog bijverdienste, kids waren regelmatig bij mij, ik had eindelijk vriendinnen. Ik was eindelijk gelukkig. 2 jaar was ik single, en had ik eindelijk een stabiel leven, toen ik via een datingsite mijn huidige man leerde kennen. Iedereen dacht dat ik eeuwig single zou blijven omdat mijn lat zo hoog lag dat er niemand nog leek te voldoen, behalve om even mee te flirten. Maar hij leek anders.. Hij was lief, en , anders … Van het een kwam het ander en nu is hij de papa van mijn 2de zoon, mijn 3de kind, we zijn getrouwd en ik heb een vaste job, .. MAAR … Hij is soms té lief. En ik behandel hem niet zoals hij verdiend.. Daarom, en om mijn slaapprobleem (sinds ik zwanger was van zoontje) naar psychologe gegaan. Die zei op een gegeven moment, misschien heb je toch gewoon ADHD? En dan ben ik weer gaan opzoeken, googlen, binnenkort gaan ze me testen, maar ik moet zeggen ik herken mezelf toch echt volledig in alles. Om even op te noemen: wispelturig (enorm) opvliegend, vergeetachtig, chaotisch, nood aan structuur, zwart-wit denken, extreem emotioneel, constant nood aan kicks & uitdagingen, alles snel beu, slaapproblemen, piekeren, nonchalant, niet subtiel, graag rust en alleen zijn, enorm zenuwachtig,… That’s all me … Dus nu denk ik toch dat ik effectief een vorm van ADHD heb.
Ergens hoop ik dat dit binnenkort wordt bevestigd. Het zou de puinhoop verklaren die mijn verleden is. Gelukkig heb ik met héél veel dingen zelf leren omgaan, zoals alles in mijn agenda zetten, lijstjes proberen maken en veel falen in ut begin, huishouden (nu ben ik perfectionistisch) , maar toch voel ik dat ik nog steeds anders ben dan anderen.. Heel anders… En ik ben dat gevoel zo beu. Soms denk ik dat mensen denken, heh da’s een rare, wat zegt die nu? Of ze maken me onzeker doordat ze me niet verstaan (terwijl ik gewoon te stil praat).. Pfff , een hele soep, maar ik hoor graag wat jullie denken ? Inderdaad ADHD? Of herkennen jullie iets van mijn verhaal? Ben benieuwd!!
Groetjes Debby
Voor diegenen met ADHD klachten, google eens op CBD-olie of pasta! Mijn zoontje is hierdoor van de Ritalin af nu!
“Om even op te noemen: wispelturig (enorm) opvliegend, vergeetachtig, chaotisch, nood aan structuur, zwart-wit denken, extreem emotioneel, constant nood aan kicks & uitdagingen, alles snel beu, slaapproblemen, piekeren, nonchalant, niet subtiel, graag rust en alleen zijn, enorm zenuwachtig,… That’s all me …”
Zo herkenbaar…..! plus perfectionistisch, impulsief, grappig, moe…..
beste debby
ik weet niet of je de reacties nog leest
maar ik vraag me af hoe je het nu stelt ?
en doe je het zonder medicatie? of neem je toch medicatie?
want ik vind het een verhaal zo herkenbaar
grt, nadine
Ik ben idd adhd-positief bevonden toen. Ik ben even gestart met rilatine , maar na een week stopte ik ermee. Ik voelde me opgejaagd constant, en ik sliep nog steeds slecht. Dan heeft psych me efexor voorgeschreven omdat ik enorme moodswings had , maar daar stopte ik na 3 dagen al mee omdat ik krampen kreeg in mijn maag. Dan heb ik een hele tijd( , tot nu) gedacht dat ik geen medicatie meer hoef. Ik besef nu dat ik toen teveel op mijn slaapprobleem gericht was en misschien nog in een postnatale depressie zat. Ik heb toen ook gezegd :vanaf nu neem ik geen slaapmedicatie meer. En stilaan is het slapen terug normaal geworden. Nu is het pas tijd om mijn adhd aan te pakken. Terug afspraak bij psych, nieuwe psych trouwens. En ik hoop dat ik vanaf binnen 2 weken een ander mens ben. Want mijn huwelijk lijdt echt onder mijn enorme opvliegendheid en mijn impulsief praten en reageren. Ik kwets hem constant en heb niets dan kritiek op hem en het is sterker dan mezelf. Dus deels gaat het al veel beter. Maar om die adhd aan te pakken was het toen nog te vroeg. Eerst moest de slaap weer gesteld zijn.
Effexor ?? En nu. Hoe gaat het nu ?? Mvg
Hoi Debs,
Ja, ook hier neem ‘k af en toe een kijkje… het lijkt me echt nogal duidelijk dat je ADHD hebt. Je verhaal leest als een trein en er straalt een stevige dosis ongerichte energie van af. Die hebben we allemaal wel, ADHD’ers en ADD’ers. Mij valt het op dat er her en der onder die populatie AD(H)D’ers mensen zijn die die energie, die kracht, hebben leren aan te wenden om er hun voordeel mee te doen én dit gegeven ook nog te delen met andere AD(H)D’ers : Ilja VP bij ons in Vlaanderen, Jochem hier in Nederland maar zonder twijfel zijn er tal van andere, onbekende Vlamingen en Nederlanders die daar ook vorderingen in maken. Toen ik m’n diagnose, 6 jaar terug pas vernam, stond m’n wereld ook stil. Stilaan kruip ik ook uit dat dal. Nooit opgeven Debs, we zitten op de goeie weg én eindelijk vooral ook onder lotgenoten die ons tips kunnen geven en ervaringen die veel meer waard zijn dan alle adviezen van de hulpverlening of de psychiater (die zelf niet weet hoe AD(H)D voelt) waarmee ik niet wil beweren dat ook zij geen verdiensten zouden hebben. Tot later, Bert.
Jeetje Debby…. Ben er een beetje stil van hoor. Ik heb dan alleen (helaas) geen kinderen, maar het meeste wat je vertelt, zou wel over mij kunnen gaan…..
Sterkte meis, en inmiddels heb ik 1 ding geleerd: accepteer jezelf!
Liefs, Tass
Hoi debby,
Ik hoop dat je er uit komt, voor jou en jouw man en kinderen.
Hopelijk drink jezelf niet enzo…. Want dat maakt het lastig om juist te diagnostiseren. Ook dit zou invloed kunnen hebben.
Maar je gaf al aan als kind heftig te zijn. (of had je slechte opvoeders?)
Ben je niet gewoon (nou ja gewoon) depressief?
Het kan natuurlijk dat je iets traumatisch hebt meegemaakt in je jeugd?
Wat ik niet hoop voor je, maar zoiets kan al deze gevolgen teweeg brengen.
Het lijkt dan dat je adhd hebt, of borderline enz enz.
Voeding is ook belangrijk.
Zelf heb ik geen adhd maar wel ooit gedacht…
Ik heb wel een ervaring op mijn vierde gehad waardoor ik ben wie ik ben en struggle daar mijn hele leven al mee, vandaar.
Ik drink niet (meer), ik blow niet (meer) en drink geen koffie, dat scheelde ook enorm veel.
Verder eet ik geen suiker en gist meer voor mijn prikkelbare darm en zo nog meer qua voeding helpt mij op weg.
Ik wens je sterkte en liefde en geduld met jezelf, en weet je iemand mag best te lief voor je zijn hoor!!
Omarm het!
Luister maar eens naar omarm me van blöf.
Lieve groeten
Hoi Debby,
Wouw het laatste hoe jij je omschrijft herken ik me zo in!!! En nog wel meer dingen. Ik ben ook bestempeld met ADHD, ik zeg altijd. Het zit meer in me hoofd ik kan gerust op de bank hangen een hele dag als het moet van moeheid.. Heb verschillende pillen geprobeerd maar vind ze niet te doen.. Ik denk dat wij ons zelf moeten accepteren zoals we zijn en de gene die om ons geven zouden dat ook moeten doen..
X Nancy
Hoi Debby,
Wauw, in jouw verhaal herken ik zoveel..heb zelf alleen geen kinderen maar jouw gevoel en je uitingen herken ik volledig. Over te eerlijk zijn..dat kan dus echt? Eerlijk is toch eerlijk..tenminste zo dacht ik er altijd over maar ben volgensmij ook vaak te eerlik. Het is zo kut als mensen je niet begrijpen, je gaat zelf denken dat je gek bent en niet van deze wereld bent ofzo..ja miss heb jij dat niet hoor maar als ik me verhaal kwijt moest of wou dan stelde ik me aan of komt wel weer goed..heb zoveel respect voor jou en mensen die het hebben want het is gewoon klote, ik vind het af en toe echt zwaar vermoeiend..mn hele leven al. Soms wel positief omdat ik dingen bedenk wat een ander weer niet zouden kunnen bedenken.
Bedankt voor je verhaal debby.
X Merel