ADD / ADHD: Noodkreet van een Gevangen Ziel
Mijn kijk op ADD / ADHD
Ik ben zelf gediagnosticeerd met ADD. Aanvankelijk was ik blij met de diagnose. Ik was er namelijk van overtuigd dat er iets mis met me was en kon maar gericht geholpen worden met een label. Maar de zoektocht naar gepaste hulp leidde enkel maar tot meer frustratie en een toename van de klachten. Tot ik het vanuit een heel ander gezichtspunt begon te bekijken. Dit is hoe ik het nu bekijk.
Benadering van ADD / ADHD door de wetenschap
Is het genetisch bepaald? Is het een afwijking in de hersenen? Wordt het vooral getriggerd door omgevingsfactoren/opvoeding? Een combinatie van dat alles…? En wat is de gepaste behandeling? Medicatie (en welke dan?), gedragstherapie, supplementen, homeopathie, neurofeedback, meditatie…? Iedereen heeft er een mening over. Elk een andere ervaring. Overal proberen deskundigen ons te overtuigen: “kom naar mij. Ik heb de oplossing! Kijk ik heb statistieken/getallen die het bewijzen…”
Door het steeds door een wetenschappelijke bril te bekijken komen we echter nooit tot de kern van de zaak. In het beste geval worden onze klachten onderdrukt en leren we omgaan met onze zogeheten ‘stoornis’. Het probleem is dat de wetenschap ons bekijkt als louter fysieke schepsels. Een soort van een met vlees omhulde computer. En als een mens problemen ondervindt in zijn/haar functioneren, is er iets mis met de hardware. Dan zijn er verbindingen die niet goed zitten, stofjes die ontbreken enzovoort. Wat we vaak blijken te vergeten is dat we niet ons lichaam ZIJN maar dat er in dat lichaam iets veel wezenlijker schuilt: een ziel, energie, trillingen…. Dat is onze essentie. Maar het is niet tastbaar en dus ook ongrijpbaar voor de wetenschap (en alles wat niet tastbaar is is in de ogen van velen onzin).
Van vrije ziel naar gevangen mens
Toen we op de wereld kwamen zagen we onszelf niet als fysieke entiteiten, afgescheiden van onze omgeving. We waren niet afgelijnd. Ons lichaam was geen barrière waarbinnen we ons gevangen voelden. We waren puur en ongeconditioneerd. Zonder besef van een afgezonderd IK.
Maar al snel voelden we aan dat we ons gedrag dienden aan te passen aan een bepaald sociaal wenselijk patroon. En hoe ouder we werden, hoe meer regels/verantwoordelijkheden/sociale verwachtingen. Onze vrije geest werd zo steeds meer begrensd. De energie die voordien nog vooral positief was, en vrijelijk kon uit- en instromen werd beladen en grotendeels geïnternaliseerd . Waar we voordien het leven zagen als een ontdekkingsreis, leerden we dat alles al ontdekt was en onze weg al grotendeels was uitgestippeld.
“De wereld is geen speeltuin! Wij zullen je wel zeggen wat belangrijk is! Lezen, rekenen, vraagstukken oplossen, wetenschap! Dat is belangrijk! Ben je een creatieve conceptuele denker (wat alle zogenoemde AD(H)D’ers dus zijn)? Pech! Wij denken hier lineair! Neem vooral geen risico’s, kies voor veiligheid en zekerheid. Verandering is slecht!” En dus zit je daar achter het raam in de klas weg te dromen. Een lijf vol energie, een hoofd vol ideeën. Maar je moet stil zitten en zwijgen. De leerkracht vindt je ongeïnteresseerd, lui… Maar je bent gewoon verveeld. De energie hoopt zich op en zet zich vast. Een hoofd vol angsten, een lijf vol onrust. “Wat is er toch met dat kind! Hij kan niet stilzitten, droomt vaak weg, kan zich niet concentreren!”
Ondertussen wordt je in een vat met kennis gegooid. Je mag vooral niet te veel zelf op ontdekking gaan (stel dat je tot inzichten komt die afwijken van de heersende visie: je zou een outsider worden, een ‘rare’). Niet nadenken, gewoon verteren en reproduceren. Je hoofd loopt over, de kennis verdampt. Je snapt er geen bal van maar andere kinderen lijken het wel te begrijpen. Dus je doet alsof je het ook allemaal snapt. Al denk je bij jezelf vaak: “dit klopt niet, het voelt niet juist aan…” je speelt het spel mee. Anders gaan ze je maar een vreemde eend vinden. En het lukt je ook, zij het met veel moeite.
Je leert je dromen te verdringen, want ze leiden je af van de ‘realiteit’. Alles is zo abstract. Voor anderen lijkt het allemaal logisch. Hoe komt het toch? Ben ik dom? Ben ik anders? Ik lees, en lees en lees. Maar niets blijft hangen. Ik voel wel dat dit heel onnatuurlijk voor me is, maar mijn ouders en leerkrachten zeggen me dat het zo hoort. Dus het zal wel zo zijn. Ik moet mee, of ik blijf achter.
Zoektocht naar de oorzaak…
Sommigen onder ons lukt het om het spel mee te spelen. Althans voor een tijd. Want je essentie kan je niet blijven wegduwen. We klampen ons vast aan regels en structuur, want dat is de enige houvast die we lijken te hebben. We hebben nood aan de handleiding want anders raken we de weg kwijt (denken we). Het idee dat we die houvast kunnen verliezen maakt ons angstig. We blijven een soort onrust voelen, want ergens weten we wel dat dit niet onze weg is. Maar we willen aanvaard worden, zeker niet anders zijn. We geloven ondertussen zelf dat we veel geld een respectabele job, een mooi huis, mooie slimme kinderen enz. nodig hebben. We zien de schoonheid van de wereld rondom ons niet meer. Die energie die we als kind in overvloed hadden, heeft zich vastgezet in ons lijf.
We krijgen allerlei psychische en fysieke klachten. Waar komen die toch vandaan? Je denkt : “Ik heb alles wat ik zou moeten hebben om gelukkig te zijn. Toch voel ik me steeds meer angstig, onrustig, gespannen, ik kan niet meer slapen, kan me niet concentreren… Wat is er toch met me? Het zal wel een burn-out zijn. Me ff thuis laten zetten…” Maar de gedachten blijven. De angst wordt heviger. “Ik heb het gevoel dat alles wankelt. Dat alles elk moment kan instorten, dat de grond onder mijn voeten gaat verdwijnen…”
“Wat is er toch mis met me!! Kan iemand me een diagnose geven?! Kan iemand me aub medicatie geven zodat het stopt!? Ik ga even mijn klachten ingeven in de zoekmachine: onrust, concentratieproblemen, slaapprobleem, vergeetachtigheid, ongeduldig… wat zegt het: AD(H)D! Dat is het! Het komt helemaal overeen! Dokter ik heb het gevonden! Ik heb ADHD! Geef me vlug een officieel papier zodat ik medicatie kan nemen! Stel me maar vragen, ik weet wat ik moet antwoorden.”
Het verlossende label?
“Ik heb eindelijk een label! Nu kan ik mijn eigenaardige gedrag verantwoorden. Het ligt niet aan mij, het ligt aan mijn ‘stoornis’. Dank je maatschappij, dat je het allemaal zo goed doorhebt. Dank je wetenschap voor het uitvinden van labeltjes (stoornissen) zodat we kunnen geholpen worden! Zodat al de rest lekker ongestoord verder kan doen met het serieuze spel.”
Je kan besluiten dit spel serieus te blijven nemen. Maar doordat je in een soort van hypnotische staat verkeert, denk je dat het niet anders kan. En je bent continu met jezelf in gevecht. Het verstand tegen het gevoel. En dat intern conflict zorgt voor veel psychosomatische klachten die we ondervinden. Op die manier zal je echter nooit echt verlost geraken van je klachten. Er is een alternatief: Zie in dat het allemaal ‘maar’ een spel is. Speel het mee, maar neem het niet serieus. Volg de regels als het echt nodig is, maar volg vooral je eigen weg. Bevrijd je ziel uit het keurslijf! De energie zal loskomen en terug beginnen stromen. Het leven zal veel lichter aanvoelen.
Herontdekking van de essentie: De ware verlossing
Stop! Druk op de pauzeknop. Zie het absurde in van het spel dat we met z’n allen spelen. Ga na wie je écht bent, en wat je écht wilt. Laat alles waar je krampachtig aan vasthoudt los. Want het maakt je alleen maar onrustig omdat je bang bent het te verliezen.
Dat is wat ik nu doe. En echt, ik ervaar een rust die ik nooit eerder heb ervaren. Een gevoel van vrijheid! Ik probeer niet langer tegen de stroom van mijn intuïtie in te zwemmen maar drijf erin mee. Ergens wist ik al lang dat mezelf dwingen het spel mee te spelen me ongelukkig en ziek maakte. Maar ik dacht dat het niet anders kon. Dat ik zou neerstorten als ik het zou loslaten. Maar je sterft niet, integendeel. Het lijkt alsof je herboren wordt en de wereld door de ogen van een baby ziet: vol verwondering.
Mijn uiteindelijke punt: als je de reeks van klachten die je ondervindt voor het gemak onder één noemer wilt plaatsen, oké. Maar noem het geen stoornis. Dat is een dwaalspoor van een maatschappij die liever heeft dat het individu zich aanpast dan te moeten toegeven dat ze faalt. De klachten die we ondervinden zijn het gevolg van het feit dat we vrije, creatieve, energieke zielen zijn, die zich niet makkelijk in een bepaalde beperkende richting laten duwen. Een conceptuele denker die verplicht wordt lineair te denken. Ons verstand maakt ons wijs dat het moet (om ‘normaal’ te kunnen functioneren). En dus onderdrukken we onze aard, en kroppen we onze energie op. Probeer eens wat het met je doet als je de wereld op deze manier bekijkt. Wat er gebeurt als je loslaat wat je verstand je al die tijd heeft doen geloven en leert vertrouwen op je intuïtie.
Wil je reageren op dit artikel? Scroll even door naar beneden…
Wie ik ben? Verwacht wordt dat ik dan zeg: Mathieu Wouters, 37 jaar oud, politie-inspecteur, vader van twee kinderen, gehuwd, Belg, ... Gecombineerd met mijn foto heb je dan een oppervlakkig idee van wie ik ben in onze gezamenlijke fysieke realiteit.
Omdat ik me nooit thuis heb gevoeld in deze 'realiteit' dacht ik nood te hebben aan een extra label, dat zou verklaren waarom ik anders was. Twee jaar geleden kreeg ik de diagnose: ADD. Een extra label om mijn identiteit vorm te geven, mezelf sterker af te lijnen en gericht hulp te kunnen zoeken.
Maar het heeft me niet de rust gebracht die ik zocht. Wat dat uiteindelijk wel heeft gedaan is het besef dat er naast die fysieke wereld die we met z'n allen elk moment blijven vormgeven, een diepere realiteit is. Een realiteit die veel ruimer is en waar de ziel de kern van vormt. In die realiteit heb ik wel de ruimte te zijn wie ik ben, hoef ik me niet aan te passen aan een 'norm'. Dit is de ruimte die we nodig hebben om rust te ervaren, ruimte die we in de fysieke wereld niet genoeg krijgen.
Vroeger verzette ik me, vaak onbewust, tegen de maatschappij die zo vreemd voor me was. Maar dat verzet zorgde voor negatieve energie die zich kristalliseerde in mijn lichaam.
Nu besef ik dat ik niet moet vasthouden. Ik moet niet vechten. Want dat vechten veroorzaakt lijden. Voor jezelf en vaak ook voor anderen rondom je.
Mijn raad: neem het leven niet te serieus. Zie het als een spel en vertrouw erop dat je ziel je op je bestemming zal brengen.
Ik ben gastblogger geworden voor ADDkenmerken.net om mijn visie op de verzameling eigenschappen die onder de noemer AD(H)D worden geplaatst, te delen. Ik geloof namelijk niet echt in de conventionele, beperkende verklaringen :)
Wauw ,,
Wat een goede tekst .
Het raakt mij.
En het besef dat ik niet de enige ben die mij zo voelt .
Sterkt mij ,
Hier kan ik wat mee .
Mooi verhaal! Mooie realisatie die jou nu een grote stap verder helpt, sommigen noemen dat een ‘awakening’.. ikzelf heb geen last van het woord ‘stoornis’. Ik voel me anders dan de meesten, als de maatschappij dat een stoornis noemt, whatever.
leven naar intuitie deed ik al, nu als vader kan dat wat minder maar toch. Om die intuitie gefocust te houden op wat goed voor me is, dat is de truck. Succes en genot op je pad, vr gr Andres
Ooh wauw, wat een herkenbaar artikel, het doet zo veel deugd om woorden te krijgen voor een gevoel dat ik voor mezelf niet helemaal helder kreeg. Dankjewel om dit te delen🙏🙏🍀🍀
Kris
Ik denk er ook zo over soms.. Ik ben 21 en ik studeer. Misschien moet ik maar timmerman ofzo worden in plaats van studeren. Soms voelt het alsof ik tegen de stroming in ga inderdaad. Waarom doe ik dit? Mensen om mij heen begrijpen mij niet.. Ik ben stil omdat ik geen idee heb waar ze over praten in grote groepen. Ik ben vaak mezelf niet omdat ik niet kan relaxen.
Wow, mooi geschreven. Raakt echt de kern van mijn visie over die F.. labels. :)) werk al heel lang met kinderen en jongeren met labels en heb er zelf 1. En het is zo vaak niet helpend dat ze denken dat er iets mis is met ze. Ik help ze graag op weg om weer vrijheid te ervaren en zichzelf te zijn. Thanks
voor je schrijven. Erg Inspirerend.
Bedankt voor je reactie Jessica! Ik kan me inbeelden dat je veel voldoening haalt uit het feit dat je je visie kan toepassen in je werk en zo kinderen/jongeren kan helpen.
Op een ander ADHD-forum had ik laatst een discussie over het al of niet labelen een kind.
Misschien wel interessant :
https://forum.adhdblog.nl/conversations/wel-of-geen-label-adhd
groeten,
Mathieu
Allereerst iedereen de ALLERBESTE wensen voor 2020
Wat een prachtig artikel, heel mooi verwoord Mathieu!
Jouw blogs zie ik graag tegemoet en sluit me helemaal aan bij jouw visie.
Uiteindelijk draait het om wie we zijn IN ZIJN GEHEEL en zijn we NIET de AD(H)D’er , de autist, de HSP’er. Iedereen met wie ik werk bekijk en behandel ik vanuit een open visie en zie ik als een TOTAAL-persoon. Zo zie ik mijzelf ook. Mijn hooggevoeligheid en ADD zie ik bovenal als 1 van mijn krachten en talenten.
Hartelijke groetjes,
Monique van de Laar
hoe mooi, hoe mooi
ook ik kreeg de diagnose op 33 jaar, na vele frustraties..
maar nu 2020 wordt mijn jaar, ik heb al zo veel geleerd, veranderd en ontdekt. er kan stilte in mijn hoofd zijn.. en met mijn bijna 45 lengtes ben ik gelukkiger dan ooit.
hard gewerkt, maar het is het zo waard.
ik wens het iedereen toe
groetjes
Dank voor je reactie! Super dat je er, na die jaren van frustratie (waar we ons allemaal wel iets bij kunnen voorstellen), zo positief tegenover staat.
Op welke manier kun je je laten testen op ADD? Ga je hiervoor naar een huisarts of eerder naar een neuroloog? Is het mogelijk om wat meer concrete tips mee te geven ‘hoe’ je alles loslaat? Hoe je kunt ontdekken wat je echt wil…. doe je dit door meditatie, therapie, creatief bezig zijn, anderen….? Alvast bedankt! Zou me echt al verder helpen!
Allereerst, Mathieu! Bedankt voor dit onwijs goed verwoorde stuk! Ik ervaar het zoals jij het omschrijft.
En @Els, ik heb enorm baat gehad bij Access Bars behandelingen van Access Consciousness. Google het maar eens :) Liefs!
Bedankt Els voor je reactie!
Hoe laat je los : vind ik één van de moeilijkste vragen om een duidelijk antwoord op te geven. Ik ga het proberen te beantwoorden vanuit mijn eigen ervaring. Ten eerste denk ik dat je een punt moet bereikt hebben waarop je denkt : Zo kan het niet verder. Ik ben het beu om ongelukkig/angstig te zijn, om me steeds onrustig te voelen, enzovoort. Maar om dat te kunnen omkeren moet je wel weten waar die emoties vandaan komen. In mijn geval had het bijvoorbeeld veel te maken met een conflict tussen de externe realiteit en de manier waarop ik de dingen aanvoelde, angst voor veranderingen, het zoeken naar een hoger doel in mijn leven, het gevoel gevangen te zitten enz…
Het probleem is het overaanbod aan mogelijke behandelingen….Je kan kiezen voor stimulerende medicijnen, gedragstherapie, neurofeedback, vanalle supplementen en ga zo maar door. Zeker als je op het internet gaat kijken verdrink je in een zee van informatie. De ene ‘expert’ zegt dit, de ander dat. En allemaal doen ze hun best je te overtuigen (vaak uit eigenbelang). Daardoor verergerde mijn onrust. Ik voelde me na mijn diagnose pas écht verloren.
Ik kan het moeilijk invullen voor jou. Maar ik heb uiteindelijk besloten mijn eigen pad naar genezing te volgen (voor zover je van genezing kan spreken als je beseft dat de symptomen veelal niet veroorzaakt worden door een ‘defect’ in ons lichaam). Op een gegeven ogenblik werd mijn aandacht getrokken naar boeken over ‘bewustzijn’. Boeken die gaan over het leven in het ‘NU’. Boeken van onder andere Eckhart Tolle, Alan Watts, Penney Pierce enz… Die boeken gaven een heel ander beeld op de realiteit/het leven dan het beeld dat ons van kleinsaf wordt ingeprent. Bij het lezen van die boeken overviel me een rust die ik nog nooit eerder had ervaren. Wat ik las was zo verhelderend, verfrissend en sloot aan bij hoe ik de dingen altijd intuïtief had aangevoeld.
Om terug te komen op je vraag ‘Hoe laat je los’. Bij mij kwam het neer op volgende inzichten : Leef niet in het verleden of in de toekomst. Alles wat gebeurd is, kan niet meer veranderd worden. Soms is het belangrijk te weten waar bepaalde zaken vandaan komen (trauma en dergelijke). Maar daarna is het ook belangrijk er niet bij te blijven stilstaan. Door er aan te blijven denken, blijf je voeding/energie geven aan negatieve gedachten. Tegelijk moet je je ook niet fixeren op de toekomst in de hoop dat die verlossing kan brengen. Door je te fixeren op de toekomst, plaats je alles in functie daarvan en vergeet je te leven in het moment. Het enige moment dat er bestaat is het NU. Zie tegelijk ook de relativiteit van alles in. Alles verandert constant, niets is blijvend. Klamp je dus ook niet vast aan spullen, personen, overtuigingen… Probeer mee te gaan op de golven van het leven. En probeer er op te vertrouwen dat je ziel je op je bestemming zal brengen. Want dat zal ook gebeuren. En als je je niet verzet tegen wat is, niet tegen de stroming inzwemt, kom je sneller op die bestemming.
Wat betreft een eventuele diagnose : stel je de vraag ‘Gaat een diagnose, een label me geven wat ik zoek?’. Als je net als ik op zoek bent naar rust, gaat het je niet meteen verderhelpen. AD(H)D is geen ziekte, geen stoornis en kan dus ook niet ‘genezen’ worden. Door het label ga je therapie/medicatie krijgen die je klachten onderdrukken. Maar in de kern gaat er (volgens mij) niets veranderen.
groeten,
Mathieu
Opmerking Beheerder: Jouw bovenstaande reactie was per ongeluk in de spamfolder terechtgekomen. Wanneer dit gebeurd herstel ik die handmatig. Je reactie staat er nu. Bedankt voor je uitgebreide reacties Mathieu :)
—————————————————
Ik had net een heel lang antwoord getypt, maar dat is opeens verdwenen :o
Ik ga proberen het samen te vatten.
Ik denk dat de vraag hoe je alles kan loslaten één van de moeilijkst te beantwoorden vragen is. Het vereist eerst en vooral dat je een punt hebt bereikt dat je zegt : ik ben het beu om steeds/vaak ongelukkig, angstig/onrustig te zijn. Vaak moet je eerst een dieptepunt bereiken of een lange zware periode doormaken voor je dit punt bereikt.
Na mijn diagnose was ik op zoek naar een gepaste behandeling. Maar ik had het gevoel te verdrinken in een overaanbod van mogelijke behandelingen : cognitieve therapie, supplementen, neuro-feedback, stimulerende middelen… Ik werd er nog vele malen onrustiger van.
Ik besloot mijn zoektocht op te geven en kwam toen ‘toevallig’ bij boeken over bewustzijn terecht. Boeken van onder andere Eckhart Tolle, Penney Peirce, Alan Watts,… die een beeld geven van een heel andere realiteit dan diegene die we van kleinsaf krijgen ingeprent. Die boeken gaan over onbegrensd bewustzijn, energie, leven in het NU en dergelijke.
Het belangrijkste inzicht dat ik uit die boeken heb gehaald :
Loslaten doe je door te beseffen dat je niet in het verleden of de toekomst moet leven. Het verleden kan niet meer veranderd worden. Het is belangrijk te weten waar bepaalde zaken vandaan komen (trauma en dergelijke). Maar door steeds aandacht te blijven geven aan het verleden, blijf je negatieve gedachten voeden. En door je hoop te vestigen op de toekomst, op een moment dat verlossing zal brengen, vergeet je te leven in het NU. Vertrouw erop dat je ziel je op je bestemming zal brengen. Zwem niet tegen de stroom in, dan zal je vlugger op die bestemming komen en minder pijn lijden. Alles verandert, niets is blijvend. Klamp je daarom ook niet vast aan mensen, spullen, gedachten, overtuigingen… Ga mee op de golven van het leven en klamp je niet vast…
Dat is het beste advies dat ik kan geven (op dit ogenblik :) )
Wat betreft die testen voor ADD : vraag je af wat je daarmee wil bereiken. Als je medicatie wil en gepaste therapie om de klachten te verzachten kan het je verder helpen. Maar echte genezing (voor zover je kan genezen van een stoornis die eigenlijk niet echt bestaat) start, volgens mij althans, pas bij het veranderen van het bewustzijn.
Beste Mathieu, wat dapper dat je zo open en eerlijk bent..!
Ik ben ervan overtuigd dat we soms/vaak met zijn allen doorslaan met het labelen en diagnosticeren, oa door de perverse prikkels in ons zorgstelsel die het beloont om dmv een diagnose extra hulp of vergoedingen te krijgen, etc!
De druk van de steeds complexere maatschappij met zijn overvloed aan informatie en keuze’s maakt het vaak alleen maar moeilijker voor mensen met AD(H)D kenmerken, etc!
Het is knap als je op een heel eigen wijze weer terug tot jezelf en eigen identiteit kunt komen!
Hallo Mario. Dank voor je reactie.
Je hebt gelijk wat betreft die druk van de maatschappij en de overvloed aan informatie. Waar ik vroeger dacht dat ik mijn leven moest laten bepalen door die druk, ben ik nu tot het inzicht gekomen dat je die druk ook aan je kan laten voorbijgaan. Door je niet vast te klampen aan zekerheden… verandering als iets positiefs te zien.. de relativiteit van alles inzien….
Die overvloed aan informatie los ik op door de bronnen van informatie zelf bewust te kiezen en me niet meer te laten verlammen door de stortvloed aan (vaak onvoldoende geverifieerde, of gekleurde) info die we via allerlei kanalen binnenkrijgen.
Bedankt voor je zeer prettige uiteenzetting Mathieu! Een bijzonder mooi kenmerk van AD(H)D is het verder en dieper kijken dan mainstream doet. En dat doe jij. Je verwoord vrijwel precies mijn gedachten. Zelf ben ik 3 jaar geleden gediagnostiseerd met vooral ADD en ben mijn zoektocht gestart. In het dagelijks leven run ik een praktijk voor coaching, counseling en relatietherapie. Het bijzondere is dat ongeveer 30 tot 40 % van mijn klanten in dit spectrum zit, waarvan ik er een hoop heb doorverwezen, omdat ze het niet wisten. Als ze binnenkomen voel ik het; de energie, de honger naar zingeving en betekenis, de creativiteit en impulsiviteit en het ‘all over the place’ concentratievermogen.
De stempel ‘stoornis’ ben ik ook allang voorbij. Als oordeel, angst, schaamte en schuld mag wijken en de emoties meer en meer gereguleerd kunnen worden, komt er een enorme bron aan potentieel vrij waar ik nog bijna dagelijks verwonderd over ben. Wat een prachtig mens die AD(H)D’er!!
Leuke bijkomstigheid Mathieu is dat ik 2 jaar geleden gestopt ben na 19 jaar Marechaussee en zelfstandig ondernemer ben geworden. Ik heb mij laten vertellen dat het AD(H)D gehalte in percentage bij Politie of Defensie vele malen hoger is dan de burgermaatschappij. En dat verbaasd me niks gezien het profiel :)
Leuk dat je blijft bloggen. Ik zie je inzichten graag tegemoet!
De beste wensen voor 2020 en vooral een vrij en onaangepast leven. Zelfs in het systeem van de politie.
Hartelijke groet,
Ewout van de Groep
http://www.kingdomcare.nl
Hey Ewout. Bedankt voor je fijne reactie! Ik ben eens gaan kijken op je site… Wat een carrièrewending! Ik vind je visie in ieder geval super.
Vooral het zinnetje ‘oordeel brengt verwijdering, empathie verbindt’. Toen ik nog interventies deed vond ik dat echter zeer moeilijk om steeds in de praktijk toe te passen. Het was zoals jij het formuleert vooral een zaak van ‘conflictbeheersing aan de buitenkant’. En dat brengt geen oplossing op lange termijn.
Ook herkenbaar dat je door een zware periode bent moeten gaan om dat kantelpunt te kunnen bereiken. Achteraf bekeken ben ik daar heel dankbaar voor. Het heeft me tot veel inzichten gebracht, die op hun beurt voor de rust zorgden waar ik zoveel nood aan had…
Groeten, en het allerbeste voor 2020!
Wat goed geschreven zo duidelijk en zo herkenbaar.
Ik kreeg de diagnose ADHD/ADD dat ik 55 was..
Alles puzzelstukjes vielen ineens op zijn plek.
Als kind kreeg ik vaak klappen van mijn moeder,omdat ik onhandelbaar was(vond zij)
Ik voelde mij anders dan andere kinderen..Wat was er toch met mij aan de hand,ik snapte er niks van..
En dan,heelveel jaren verder de diagnose..Medicijnen gebruik ik niet.
Wel wat supplementen..Wel is het nog druk en onrustig in mijn hoofd.
Daarbij heb ik ook nog fibromyalgie..Nou geloof me,deze 2 aandoeningen zijn geen vriendjes van elkaar..Maar,zo is mijn leven,en ik red mij aardig..Wel heb ik veel steun aan mijn 3 honden..
Dank je voor je leuke reactie. Dat van het ‘onhandelbare kind’ is ook herkenbaar. Zijn vaak kinderen die intuïtief aanvoelen dat er iets niet klopt. Dat de regeltjes die worden opgelegd hun vrijheid te zeer beperkt en hun ontwikkeling in de weg staat (zo is dat toch naar mijn aanvoelen).
Ik ben blij dat mijn twee dochtertjes temperament hebben en niet te volgzaam zijn :)
Goed dat je het zonder medicijnen kan volhouden!
AD(H)D Jaaa Prachtig geschreven.
Op mijn 55 gediagnostiseerd., via DNA onderzoek bij prof. VERHOEVEN in Venray van Gogh kliniek is toch gebleken dat er wat aan mij mankeerde of omdat ik mij altijd anders voelde,maar ook dit laten onder zoeken door dat ik mij voelde falen in dit leven…
Op chromosomen paar 16…daar zit een “foutje” en is erfelijk.
Ben 60 heb zoon met autistische aan verwante problemen..en had een dochter met het Williams syndroom…
Mensen met zo’n AD(H)D defect…
krijgen makkelijker kinderen met voor genoemde problemen…etc.
Op het genetische instituut voor erfelijkheid onderzoek hebben ze het me allemaal uit gelegd…maar even goed..ondanks ook wel hulp…blijf ik het lastig vinden mijn draai in de maatschappij te vinden…ps mijn creativiteit houdt me op de been…
Hallo Hilde. Dank je voor je reactie.
Toch wel ergens spijtig vind ik dat je nog steeds het gevoel hebt dat je iets ‘mankeert’. We ondervinden inderdaad veel hindernissen doordat we anders bedraad zijn. Maar het is vooral de reguliere wetenschap en geneeskunde die ons wil doen geloven dat dit ‘anders zijn’ een stoornis is.
Ik voel me ook niet op mijn plaats in deze maatschappij. Maar ik wil me niet aanpassen. Ik heb mijn eigen kijk op de wereld. En die is, net als die van vele AD(H)D-ers, HSP-ers en aanverwanten veel ruimer dan de enge blik op de realiteit die ons door de strot wordt geramd. We kunnen dit overstijgen in plaats van ons te laten neerhalen door onze angsten.
Top Mathieu! Ontzettend mooi verwoord en zeer herkenbaar. Dankzij mijn meditatie en het belachelijke maatschappelijke spelletje aardig weten mee te spelen, weet ik mij een beetje staande te houden. Ik ben nu 43 jaar en voel mij meer Kind dan ooit. Het wordt alleen maar leuker😅. Succes met alles amigo! Groetjes, Hendrik
Hey Hendrik. Bedankt voor je reactie! Daar komt het volgens mij op neer : jezelf niet te veel in de rol van ‘serieuze volwassene’ te wringen, maar de spontaniteit, speelsheid, fantasie, verwondering van het kind in jezelf behouden of herontdekken.
Velen nemen het leven echter veel te serieus, klampen zich vast, en laten zich neerhalen door negatieve emoties…
Heel herkenbaar allemaal… mooi jullie openheid en hoe je je weg vindt…
Geweldige blog. Helemaal waar en fijn dat het eens zo helder verwoord wordt
Ik weet dat ik in mijn vorig leven een oorlogsslachtoffer was en al die angsten en emoties zitten nog in ons dna. Dit maakt dat wij verward raken van alle indrukken hier. Veel adhd’ers zijn gereïncarneerde oorlogsslachtoffers.
Hallo Margit. Ben wel nieuwsgierig hoe je dit weet… Regressie onder hypnose? Ben ook wel geïnteresseerd in het onderwerp reïncarnatie. Wanneer we het over trauma hebben denken we te vaak enkel aan trauma’s opgelopen in het huidige levens. Terwijl trauma’s uit vorige levens evengoed hun sporen kunnen nalaten.