Accepteren van ADD… hoe doe je dát?
Anders of normaal?
Als kind was ik al ‘anders’. Tot op de dag van vandaag heb ik een hekel aan dat woord in deze context. Anders.. wat is anders? En betekent anders dan iets positiefs of negatiefs? En wat is dan ‘normaal?’ Wanneer voldoe je dan aan die normale norm?
Ik ben opgegroeid met een zus en een zusje. En ik was duidelijk dus ‘anders’ dan zij. Ik vloog in mijn emoties heen en weer, was snel afgeleid, maar was niet meer te stoppen als ik eenmaal iets had gevonden wat ik leuk vond, was altijd alles kwijt en mijn kamer was altijd 1 grote troep.. Mijn ouders zagen dit al snel. Maar ze hebben mij altijd mijzelf laten zijn; ze zouden hulp zoeken als ik vast liep in mijn leven door het anders zijn. Daar ben ik ze erg dankbaar voor. Wel vond ik het lastig dat er veel om mij werd gelachen. Niet eens uitlachen, maar meer door de gekke dingen die alleen dan weer mij konden overkomen.
School en studie
Ik zat op een kleine basisschool in een kleine klas. Ik voelde me hier erg veilig. Het was gestructureerd en duidelijk. Ik presteerde ook goed op school. Wel was ik wat slordig, rommelig en wilde ik alles snel af hebben. Ik las ontzettend veel en kon helemaal wegdromen in boeken.
Op de middelbare school kon ik redelijk mee komen. Wel begon ik op de HAVO maar ging na 2 jaar naar het VMBO. Ik haalde mijn diploma en ging studeren. Als 16-jarige puber kon ik dit helemaal niet aan. Deels lag dit aan mij, maar ook bij de opleiding destijds. Het was ontzettend slecht geregeld en er was geen structuur te bekennen. Daar kon ik helemaal niet mee omgaan. Ik ging spijbelen, maakte geen huiswerk en voelde me daar helemaal niet goed bij. Na 1 jaar stopte ik met de opleiding en ging naar een andere school.
Diagnose ADD en medicatie
Mijn ouders besloten dat dit het moment was dat ze hulp gingen zoeken voor mij. Ik kwam via de huisarts terecht bij een psychiater en al snel kwam de uitslag: en óf ik ADD had. Op bijna alle kenmerken van ADD scoorde ik positief. Ik ging in therapie en kreeg medicatie.
Na de therapie en wat stoeien met de juiste medicatie wist ik best goed met de klachten van mijn ADD om te gaan. Ik besloot dat het ook maar eens klaar was met dat lachen om mij; lachen betekende in mijn hoofd dat ik iets fout had gedaan. Ik maakte de keuze om ervoor te zorgen dat er geen ruimte meer was om überhaupt om mij te lachen; alles moest goed gaan. En dat ging best goed door de trucjes die ik had geleerd in de therapie. Maar wat ik niet leerde; hoe accepteer ik mijn ADD? Waarom schaam ik mij hiervoor? Hoe deel ik mensen in mijn gevecht met ADD?
Op me tenen lopen
Ik ging onwijs op mijn tenen lopen en verborg alle trekjes (voor zover dat kon) van mijn ADD. Ik was níét anders, ik was ‘normaal’. Alles móést goed gaan, ik zou er geen reden meer voor geven dat er kon worden gelachen om mij. Dit hield ik lang vol. Ik haalde mijn MBO-diploma op mijn tweede opleiding (die overigens 100 x beter geregeld was dan de vorige opleiding), vond een leuke baan en pleasede iedereen in mijn omgeving, maar hield toch afstand bij vrienden als het te dichtbij kwam. Samen met mijn vriend besloten we de volgende stap te gaan zetten en samen te gaan wonen. We kochten samen een huis en verbouwden deze samen. En toen was mijn lichaam helemaal klaar met het perfectionistische gedoe.
Ik kreeg erg veel buikpijn. Overdag maar ‘s nachts was het een paar keer niet te houden. Zo’n buikpijn, dat ik tot 2 keer toe bij de huisartsenpost midden in de nacht smeekte om de pijn te stoppen. Ik ging kapot van de pijn en gilde het soms echt uit. Ik kreeg deze 2 keer bij de huisartsenpost morfine en de anderen keren onderdrukte ik de pijn met de pijnstiller diclofenac. Na allemaal onderzoeken bij verschillende dokters kwam steeds de uitslag dat ik gezond was. Misschien dat het stress was opperde de dokter. Daar leek het vanuit mijn bloed namelijk wel op (ik had teveel witte bloedcellen in mijn lichaam; dit kon wijzen op stress). Ik wist allang dat dit natuurlijk de reden was. Maar toegeven wilde ik niet.
Leren accepteren
Na de tweede keer een morfinespuit tegen de buikpijn te hebben gehad en vele gesprekken met mijn vriend besloot ik dat dit niet zo verder kon. Ik was 22 en lag hele dagen in bed door buikpijn van de stress! Ik zocht hulp via mijn huisarts en kwam in contact met een psycholoog. Na wat gesprekken kwamen we er achter dat het helemaal niet goed ging met me. Ik wilde mijn levenskwaliteit verbeteren en de enige die dat kon doen was ik. Ik moest mezelf gaan leren accepteren, met de ADD.
En dat gaat nu heel erg goed. Het gaat in stapjes. Nu kan ik mee lachen als ik aan het koken ben en de keuken compleet ontploft is en mijn vriend lachend vraagt of er een bom is ontploft. Ik word niet meer boos als het huishouden me even niet meer lukt, maar vertel mezelf wat ik allemaal al wél heb gedaan en dat ontspannen ook belangrijk is. Ik sluit mezelf niet meer op op zaterdagavond omdat ik vind dat ik maandag op werk fit moet zijn. Ik voel me niet meer afgewezen als ik er weer eens wat uitflap en iemand anders daar om kan lachen. Ik probeer me open te stellen voor vrienden, ze letterlijk en figuurlijk bij mij in huis te laten. Ik schrijf een blog over mijn ADD en ga deze doorsturen aan mijn lieve familie en vrienden, in plaats van dat ik altijd doe alsof mijn ADD niet bestaat. En misschien als ik heel dapper ben, zelfs wel delen op Facebook. Zo langzamerhand word ik steeds trotser op welke stappen ik heb gemaakt en dat ik ADD heb. Oftewel, ik vind dat ik er mag zijn.
En natuurlijk gaat het soms nog mis. Ik vind dit bijvoorbeeld ook heel spannend, dat iedereen dit nu zomaar kan lezen als hij wilt en dit dan van mij weet en er een mening over kan vormen. En dan kan ik weer paniek en buikpijn krijgen. En lukt het me dan die ene keer niet het tegen mezelf te kunnen zeggen, dan heb ik allerlei lieve mensen om me heen die mij er aan herinneren dat ik er mag zijn. Zonder dat ik ze daarvoor gepleased heb. ;)
Ik ben heel benieuwd hoe jij dit hebt ervaren. Was je gelijk oké met je diagnose of had je hetzelfde als ik en vocht je er tegen?
Liefs, Roosmarijn.
Wil je reageren op het verhaal van Roosmarijn? Laat dan hieronder in de comments je reactie achter…
Heey dit is de eeste keer dat ik mijn verhaal deel op het internet , dat doe ik omdat ik niet echt begrepen wordt door mijn omgeving..
Ik heb sterk het vermoeden dat ik HSP en ADD heb, maar heb een soort bevestiging van lotgenoten nodig, ik ben een jongvolwassen man van 26 jaar en dit is mijn verhaal ;
Ik heb vrij weinig last gehad in mijn jeugd totdat ik de middelbare school had afgerond op mijn 15de , helaas niet met een havo diploma maar met een vmbo t diploma , omdat ik veel last had van begrijpend lezen en luisteren ( vooral luisteren , concentratie in de les , ik kan ook nooit tekst onthouden van liedjes)
Na mate ik ouder werd begon het mij op te vallen dat ik anders begon te worden ten opzichte van mijn vrienden , zoals dat ik erg gevoelig dromerig en vermoeid ben .
Ik ben continu bezig met het verplaatsen in een ander daarbij screen ik voortdurend om mij heen daar wordt ik persoonlijk zo mentaal en fysiek moe van dat ik langer dan gemiddeld persoon slaap , ik word zoals meerdere personen als lui bestempeld terwijl ik meer het gevoel heb dat ik in mijn eigen lichaam gevangen zit.
Klinkt allemaal heel deprimerend maar dat is het totaaaal niet , ik geef mij leven een 10/10 , door mijn kwaliteiten wat ik denk ik door ADD en HSP heb optimaal te gebruiken in mijn leven. Ik ben super vrolijk, loyaal (verander nauwelijks van vertrouwelijke omgevingen )heb veel emphatie en ben erg sociaal .
Ik ben croupier bij Holland casino en wordt nou eenmaal niet door iedereen leuk gevonden ! Dat zijn leermomenten voor mij want ik denk dat een HSPer vaak leuk gevonden wil worden en vooral belangrijk vind wat een ander van hem of haar vind.Het werk vraagt heel veel concentratie , maar ik vind het zo leuk en geweldig en heb er zoveel passie voor dat mijn hyperfocus wordt geactiveerd .
En het allerbelangrijkst heb ik een partner die mijn zwakheden aanvult door goede structuur te bieden , dan heb ik over de taken , agenda en slaapritme.
Af en toe is dat vermoeiend voor haar en heb het gevoel dat ze mij wil veranderen en verbeteren en ze het als een excuus ziet .
Ik denk dat vooral de frustratie is waar ik mee zit , ik wil juist bestempeld worden. Zodat mijn omgeving mij beter begrijpt .
Ik hoop dat mensen zich hierin herkennen.
Hoi, geweldig wat veel reacties en veel herkenning.
Ben 60 en heb me via de psychiater bij prof. Verhoeven via DNA test
laten diagnosticeren,was toen 55.
Ergens is het erfelijk..chromosomen paar 16.
Er vallen veel dingen op hun plek, maar ik worstel nog steeds…
Hallo Roosmarijn,
Ik las je bericht en wou zeggen dat ik het goed vind dat je hebt besloten te kiezen voor je eigen geluk zodat je kan zijn wie je bent.
Hoe ik het lees kom je over als een erg prettig mens en vind ik alleen maar dat je er met heel je wezen mag zijn. Ook als de keuken dan af en toe ontploft.
Knap dat je dit deelt en ik hoop dat het steeds makkelijker wordt om te accepteren hoe je bent en je er meer en meer van kan genieten.
Zelf heb ik ADD en het verbaaste me niks, ik heb het altijd wel een soort van gehaat vroeger maar nu merk ik dat ik mijn leven redelijk op orde heb en er niks mis mee is om af en toe chaotisch te zijn en het belangrijk is om je eigen pad te volgen en dat kan je alleen maar goed als je jezelf bent.
Groetjes, Tim
Hoi Roosmarijn,
Dankje voor het bericht en alle andere berichten. Knap dat je je verhaal deelt. Ook ik loop al lang te tobben met het stempeltje adhd.
Ik wilde het niet accepteren, omdat veel dingen wel lukte. Ook door erg op mijn tenen te lopen. Ooit advies gekregen om naar kader te gaan. Terwijl mijn broer vwo advies had. Wat was ik verdrietig. Uiteindelijk na hard werken en een mooie cito score, toch naar de havo gegaan. Ik moest mijzelf bewijzen en dit gevoel komt nu regelmatig terug. Vaak genoeg te maken gehad met een impulsieve opmerking waar andere dachten wie is die weirdo. Aan de andere kant denk ik, iedereen heeft wel eens een bijzondere gedachte, alleen houden veel mensen dit voor zich. Ik heb hier meer moeite mee, maar dit heb ik mede dankzij mijn studie SPH mezelf meer aangeleerd. Toch lijkt mij dit veel meer moeite te kosten dan een ander. Verder ben ik nu hulpverlener. Wat het soms extra moeilijk maakt. Ik heb het 1 keer op stage verteld, maar kreeg toen regelmatig te horen: he adhd’tje. Alsof het iets schattigs was. Voelde weinig begrip van collega’s. Nu voel ik dus niet echt ruimte om dit te vertellen op mijn nieuwe werk. Het voelt heel tegenstrijdig, omdat ik mijn cliënten juist meer zelfvertrouwen wil geven en hen uitleg dat een labeltje niet erg is, kan ik dit maar moeilijk tegen mezelf zeggen.
Gelukkig ben ik wel erg open naar familie en vrienden hier over en accepteren zij mij en zien vaak de lol in van mijn impulsiviteit. Dan kan ik ook helemaal mezelf zijn.
Dag Roosmarijn,
Ik heb nooit officieel de diagnose ADD gehad maar ik herken alles wat je zegt. Ik deed 2 studies tegelijk (sociologie en filosofie) maar ik maakte ze niet af. Toen deed ik de Gerrit Rietveldacademie (kunstemaker) en maakte ik wel af. Ik maakte vele korte films die prijzen wonnen. Nu schrijf ik als een gek. Mijn zoon is beter dan ik en mn dochter is een briljante vormgeefster. 21 en 20 jaar. Ik ben in 2012 gescheiden van hun moeder. Mijn vriendin is autistisch en de liefde van mijn leven.
Kortom: iets leuks doen voor je zelf.
Groet, Wim Jongedijk.
Zo herkenbaar en zo knap van jezelf. Zo goed dat je het opschrijft want zo help je jezelf maar ook andere mensen. Voor mij is het wel weer een eye-opener. Ik probeer op mijn werk ook alles te verbergen maar er gaat zoveel energie inzitten. Pfffff. Knap van je hoor hoe ver je al bent gekomen.
Het is zo herkenbaar, die worsteling met de diagnose. Er is bij mij vastgesteld dat ik ADD heb en vervolgens de diagnose ASS erbij cadeau gekregen. Of ik nu ADD en ASS heb of een ASS diagnose met ADD kenmerken. Het is allemaal niet zo belangrijk. Ik was blij met de diagnose en aan de andere kant had ik moeite om hiermee te leven. Wanneer vertel je het wel en in welke situatie vertel je het niet? Ik heb veel gelezen over het onderwerp zodat ik kon herkennen hoe het bij mij tot uiting komt. Ik zie mezelf als HSP die extreem hooggevoelig is op veel punten en dan mag het een naam hebben binnen het DSM-5 die gehanteerd wordt. Het is niet meer en niet minder…
Voor mij ook heel herkenbaar! Ik ben nu 48 jaar, pas sinds mijn 41ste weet ik dat ik ADD heb, ben ook door een psychiater gediagnosticeerd…alles viel ineens op zijn plekkie; het chaotische, (gezellige) rommel maken, niet goed kunnen plannen, concentratieproblemen, impulsiviteit, moeite met sommige rotgeluiden! en vooral moeite structuur te bieden aan mijn 2 kinderen (die hier duidelijk ook last van hebben…dat is nl gewoon niet goed mogelijk!)
Ik VOEL ook dat ik anders ben,
Maar dat is juist ook mooi toch?
Gelukkig kunnen mensen om je lachen, om je ongeplande, maar echt grappige, onnozele stommiteiten… het is puur JIJ! Er is helemaal niets gespeeld, je wilt geen aandacht ermee trekken…het is gewoon “echt”.
Ik ben vrij positief, ook al heb ik ook best last van sommige dingen, bijv dat het me gewoon niet lukt om een opgeruimd huis te krijgen. Mijn gezin en omgeving denken dat ik dit zelf graag zo wil…nee, dat is niet zo. Ik heb liever (voor mezelf) ook een lekker opgeruimd huisje!
En uiteraard wil ik het liefste ook mijn kinderen een goede gestructureerde opvoeding geven.
Ik probeer er het positieve van in te zien:
ADD-ers kunnen gelukkig niet Standaard zijn, het is nooit saai met een ADD-er (denk ik), en ze leven volledig vanuit hun gevoel, dus beleven ook echt intens gelukkige momenten…
Ennuh…als ADD-er kinderen opvoeden die hetzelfde zijn… goede structuur kan je niet bieden, maar wel je best doen…en gezelligheid, onverwachte dingetjes, en vooral liefde geven en aandacht…dat kan je als ADD-er misschien wel veel beter.
Wees ajb maar een beetje lief voor jezelf….het is juist leuk dat er mensen zijn zoals jij en ik
Hi Roosmarijn,
Wat heb je dit goed geschreven! Zelf heb ik NLD (non verbale leerstoornis). Maar dit komt op veel vlakken overeen met ADD. Ik heb vanaf de middelbare school ook zoveel moeite gehad met alles wat ze van je vragen. Heb allemaal omwegen gehad maar heb uiteindelijk mijn MBO diploma gehaald. Ik begon op Havo maar dit lukte me niet. Het was zo veel te veel! Jaren voelde het alsof ik faalde. Docenten dachten dat ik de ‘ideale leerling’ was omdat ik altijd stil in de klas zat maar ik verdronk in de stress van het vele huiswerk en projecten en alles waar je overzicht voor moet hebben. Mensen hebben mij zo lang lui genoemd. Als ik maar iets meer m’n best deed zou ik het makkelijk kunnen halen. Hierdoor heb ik heel erg faalangst ontwikkeld en stond het niet halen van de Havo en door naar het MBO ipv het HBO gelijk aan het einde van de wereld. Want ik had niet aan de verwachtingen voldaan. Gelukkig is dit van huis uit nooit gezien als minderwaardig en werd er vooral aangestuurd op dat ik moest doen wat haalbaar was, maar toch.. Het voelde niet goed in het begin! Ik heb daarentegen nooit het gevoel gehad dat ik het niet kon accepteren. Ik zag het vooral als opluchting dat ik wist dat het niet aan mij lag. Dat ik niet lui ben en wél goed m’n best doe! Ook kan ik er wel om lachen als ik iets doe wat ‘typisch mij’ is volgens anderen. Ik vind het nu vooral op werk erg lastig. Ik merk dat ik daar vaak nog tegenaan loop, maar het gaat steeds wat beter!
En ohja, dat koken; één grote puinhoop! Elke keer weer!
Veel liefs, Saar
Hoi Saar,
Thanks voor je reactie. Ik herken me erg in je verhaal over je faalangst. Werk blijf ik ook nog steeds een moeilijk puntje vinden, hoe ga jij hiermee om? Groetjes Roosmarijn
Hi Roosmarijn,
Door de jaren heen heb ik wel geleerd om mensen een beetje te informeren over hoe het in mijn hoofd werkt. Dit vond ik in het begin heel moeilijk omdat je je dan zwak toont. Maar nadat ik een paar keer huilend van werk thuis kwam omdat ik overvraagd en, in ieder geval voor mijn gevoel, ook overschat werd, dacht ik dat het toch voor mijn eigen gevoel beter kon zijn om ze in te lichten. Dat heeft goed geholpen. Ik was veel minder bang om het fout te doen of om iets voor de 10e keer te vragen omdat ze nu wisten dat m’n hoofd als een zeef werkt en ik het de volgende dag weer als nieuwe informatie kon zien. Ik probeer de lat ook iets minder hoog te leggen voor mezelf. Dat kost ook wat tijd maar ik accepteer steeds meer dat ik nou eenmaal ‘anders werk’.
Saar (24 jaar)
Hoi Roosmarijn,
Herkenbaar! Niet voor mezelf, ik ben juist heel gestructureerd… maar mijn dochter van 13 helemaal niet. We hebben er natuurlijk ook om gelachen als ze voor een paar sokken naar boven liep en 10 minuten later beneden komt met een stekker… Kamer 1 grote puinhoop altijd, kan volledig opgaan in creaties op papier (tekenen) en knutselen. Vind het ontzettend moeilijk om te plannen. We hebben geen plakker op haar geplakt voor wat betreft de ADD. Maar mijn vermoeden is wel dat ze dat gewoon is. Haar vader is het ook. We zouden haar graag wat handvatten willen geven maar niets blijft hangen. Ik heb me nu ingeschreven voor de tips. Want ik denk dat ADD ook in meer vormen en gradaties bestaat. En tot nu toe is het allemaal wel handelbaar….
Hoi Tamara,
Ik moest erg lachen over het sokkenverhaal; zo herkenbaar!
Wat betreft de sticker plakken, ik heb dit altijd als zo fijn ervaren dat mijn ouders niet gelijk die sticker erop wilden plakken, maar dat gewoon Roos zijn meer dan genoeg was voor ze. Ik heb wel erg veel gehad aan bijvoorbeeld gesprekken met iemand via school, zo’n maatschappelijk werker. Misschien dat er bij je dochter ook zo’n persoon is die haar ook wat handvatten kan geven? Als ze daar uiteindelijk behoefte aan heeft natuurlijk. Groetjes Roosmarijn
Hee Roosmarijn,
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal. Ik kan me voorstellen dat het spannend is om jezelf zo bloot te geven aan de hele wereld. Wellicht is het wéér een stap verder in je proces van zichtbaar zijn en acceptatie?
Wat Tamara schrijft en Roosmarijn… Zelf ben ik voorstander om te kijken naar wat elk kind / tiener / mens specifiek nodig heeft. Problematiseer gedragingen niet. Kan iemand er mee dealen en functioneert de persoon gewoon, dan is het gewoon okee. Elke persoon kan wel een stempel krijgen wanneer je onderzoek van A tot Z doet. Dat betekent nog niet dat die gene (en/of de omgeving) last of lijden ervaart.
Dat jij, Roosmarijn, schrijft dat je het fijn vond dat je ouders jou als Joú zagen, wie je werkelijk bent, zonder behoefte aan een label, dat kan ik me goed voorstellen. Wellicht is dit wat ik zelf heb gemist. Die acceptatie van het mogen zijn zoals ik ben. Tamara, wellicht kan je in gesprek gaan met je dochter, en uitzoeken hoe zij het geheel zelf ervaart. Als zij (en jij) behoefte hebt aan ondersteuning, zoek dan hulp. Wat zo snel in me oppopte is het centrum ADHD Nederland met Catharijne Wildervanck (auteur van ‘ADHD hoe krijg je het uit je hoofd’. Maar er zijn veel mogelijkheden.
Zelf kreeg ik op mijn 29e de diagnose ADD. Een diagnose in de volwassenheid leidt vaak tot óf een grote instorting, óf het springen van een gat in de lucht. Voor mij was het het laatste. Mijn hele leven dacht ik dat ik “fout” was, en het lukte me maar niet om het te veranderen. Toen opeens realiseerde ik me dat het iets is in mijn brein… Een kwetsbaarheid waar ik al die tijd tegen aan het strijden was. Ook hier dus, behoefte aan acceptatie. Maar het was een verklaring voor de strijd die ik altijd voerde, met de buitenwereld maar vooral ook met mijzelf. Ik kon opeens mild kijken naar mezelf. En mezelf toestaan mezelf te Zijn. Nu 6 jaar later struggelt mijn omgeving er nog steeds mee. Ze snappen niet waar mijn kwetsbaarheden liggen. Ik krijg het niet uitgelegd.
Al vanaf mijn 13e gaat het niet goed met mij. Na vele jaren hulpverlening viel 16jaar later de hamer met het stempel ADD. Ik ben er van overtuigd dat een EERDERE diagnose, mij veel leed had kunnen besparen. Net zoals Roosmarijn heb ik manieren moeten aanleren om met de situatie te dealen. Mijzelf te verloochenen en te proberen mijn hoofd boven water te houden en te voldoen aan de wensen en normen van de maatschappij. Ik werd meerdere malen depressief, overspannen, en ben voor tig diagnoses behandeld. Minderwaardigheids en zelfvertrouwen problemen, perfectionisme en hoge eisen, het gevoel nooit te voldoen en altijd te falen… Zijn zaken die in mijn persoonlijkheid zijn ingesleten tijdens het volwassen worden. De weg van herstel is lang maar niet onmogelijk. De afgelopen jaren gaat het steeds beter met me en ik ga er van uit dat ik uiteindelijk herstel. Met daarbij volledige acceptatie van mijzelf en mijn kwetsbaarheden. De andere zijde van de medaille is mooi. AD(H)D en aanverwante labels beschrijven mensen met vele gaven en bijzonderheden, plekken waar we uitblinken en juist sterk zijn. Your wrongness is your strongness. We hebben superpowers. Maar net als “the X-Men” zijn we vaak misunderstood. Niet begrepen. Zoek je kracht en straal. De wereld is mooier met ons!!
Knuff, Lisanne
Hi hoi Roosemarijn,
Zo herkenbaar. En goed dat je het deelt. IK ben nu 55 jaar en nog steeds ga ik op mijn “bek”.
IK moet nog steeds leren (aanvaarden)dat ik ADHD heb. Ik ben anders dan andere mensen en moet leren dat ik er mag zijn en mij niet elke moet verontschuldigen voor mijn ontzettende uitspattende gedrag. En nog steeds leren dat ik mijn grenzen moet aangeven.
Ik ben nu alweer tegen mijn grenzen aan het lopen dus remmen erop,
Zo ga ik er dus mee om, nog steeds lastig.
Liefs Paula
Zo herkenbaar! Ik ben bijna 53jr. en zowel ik als mijn oudste hebben ADD. Wij hebben er beide enorm veel last van. Ik heb een enorme burn-out gehad en ben nu ook weer over mijn grenzen aan het gaan 🥴. Vind het zo lastig!! Mijn dochter heeft gelukkig hulp gezocht, nadat ik jaren voor haar op zoek ben geweest. Toen ik jong was had ik er minder last van, vond ik het leven één groot feest. Maar toen ik ouder werd en kinderen kreeg, werd het allemaal steeds lastiger om alles op orde te houden. Hoe ouder ik word, hoe moeilijker 😢. Ben benieuwd hoe jullie dit doen?!
Hoi Marion,
Wat jij stelt, hoe ouder hoe moeilijker, dat herken ik wel. Ik loop al heel lang tegen dingen aan maar sinds mijn kinderen er zijn is het onmogelijk om alle ballen hoog te houden.
Ik ben nu 41 en heb sinds 2017 de diagnose. In mijn jonge jeugd was ik erg dromerig, rustig en eigenlijk onopvallend. Toen ik naar de middelbare school ging zei mijn juf, ” Ze zou havo moeten kunnen maar stuur haar maar naar de mavo want ze is nog niet gefocust op school. Als het erin zit komt het er later wel uit.” Eigenlijk wel mooi want mijn juf had gelijk. Mavo met 2 vingers in mijn neus, nooit een dag huiswerk gedaan. Omdat ik toen totaal nog niet wist wat ik wilde maar havo gaan doen. Dat is me gelukt, ook redelijk makkelijk, maar daar kwamen de eerste strubbelingen. Zo bleek dat ik wel af en toe echt moest leren. De samenvatting van hoofdstukken werden langer dan het hoofdstuk zelf . Lastig als je bijzaak niet van hoofdzaak kan onderscheiden. Na 1 of 2 hoofdstukken haak je wel af. Daarna Pabo gaan doen en daar kwam de eerste paniek. Ze zeggen dat de meeste juffen erg georganiseerd zijn. Nou ik niet hoor. Al die werkstukken, ik vond stage leuk, maar dat productiewerk van die werkstukken ging mijn planning en concentratie vermogen te boven. Met als gevolg een grote achterstand, een jaar extra en een flinke deuk in het zelfvertrouwen.
Ik ben wel eens naar een reünie geweest op de basisschool en toen ik vertelde tegen mijn oude juf dat ik ook het onderwijs in ben gegaan, viel haar mond open van verbazing. Ze had veel verwacht, maar dat niet. Vanwege mijn afwezige karaktertje waarschijnlijk. Toch is zo’n klas vol kinderen waar steeds wat gebeurt dé plek voor mij. Je bent continue geactiveerd en krijgt heel veel prikkels tegelijk endan heb ik pas overzicht. Weet ik precies wat er moet gebeuren.
Tot dusver liep het nog wel enigzins. Nu zoveel jaar later, 2 verbroken relaties, financiële en administratie problemen, een burn-out en 2 kinderen verder. Kan ik zeggen dat ik enigzins grip op mijn leven begin te krijgen. De vader van mijn kinderen heeft ADHD en wij gecombineerd was geen succes. De passie en liefde spatte er vanaf, never a dull moment maar de chaos was te groot. Ik woon nu alleen en we hebben een co-ouderschap. Dat gaat heel goed. Met medicatie en training heb ik een stevige basis gelegd voor mijn kinderen en mezelf . Contact met mijn ex is goed en we hebben een co- ouderschap. En er is een nieuwe liefde. Maar wat ik wel heb geleerd… samenwonen is voor mij niet persé het antwoord. Daarom blijven we lekker latten. Je relatie blijft fris en verrassend, fijn voor een add’er . En alle zooi is je eigen zooi, in je huis, hoofd en administratie. Soms een avond niks, niemand om je heen, in je eigen bubbel alles in je hoofd op een rijtje zetten is voor mij heel belangrijk. Nodig om te blijven functioneren. Daar heb ik wel ruim 40 jaar voor moeten worstelen achteraf gezien. En ik ben er ook aan ten onder gegaan om er nu weer veel sterker uit te komen. Dat komt toch echt door de diagnose. Die me de juiste hulp en inzichten heeft gegeven. Add en leven daarmee is een doorlopend proces. Je hebt het nooit helemaal onder de knie. En soms bij het je ineens in he achterste, ben je weer aan jezelf voorbij gegaan. Maar ik kan nu wel zeggen dat het ergens op begint te lijken. Ik zei vroeger vaak, ” later als ik groot ben!” Ik geloof dat het zover is.
Goed geschreven en heel herkenbaar.
Inmiddels 36 jaar en nog dagelijks in gevecht met mezelf.
Waar ik regelmatig tegenaan loop is het gevoel niet begrepen te worden door mijn omgeving. Mensen die heel dicht bij me staan vinden het erg moeilijk te begrijpen waar ik dagelijks tegenaan loop en snappen soms niet waarom ik bepaalde situaties aan pak. Word nog als ongeïnteresseerd en lui bestempeld op sommige momenten. Geen idee hoe ik hier door heen moet prikken.
Hoe gaat iedereen hier toch mee om?
Hoi Simone,
Bedankt voor je reactie. Ik herken me deels wel in jouw reactie. Alhoewel ik dus het niet graag deelde met andere mensen uit schaamte. Ik denk dat het ook gewoon simpelweg soms niet te begrijpen is. In mijn relaties met anderen helpt het heel erg om oorzaak – gevolg aan te geven en dan vooral mijn gevoel hierbij aan te geven (dit was de situatie; zo reageerde jij/ik en zo voel ik me er dan bij). Misschien dat dit je helpt? Groetjes Roosmarijn
heeeel herkenbaar.. ik heb steken in me hart ipv buikpijn
Hoi Roosmarijn.
Herkenbaar verhaal.
Op mijn 30ste ontdekte ik mijn add….
Ook naar aanleiding van allerlei klachten.
Alsof alle puzzelstukjes in elkaar vielen.
De omschrijving van add is een omschrijving van mij.
Op zijn tijd kom ik mezelf tegen. Ik wil de add daar niet voor gebruiken maar in mijn achterhoofd weet ik dat het wel degelijk daar vandaan komt.
Het probleem van acceptatie is denk ik niet alleen afkomstig van accepteren van add… het probleem is dat ik ook nog eens perfectionistisch ben, slecht nee kan zeggen en daardoor niet voor elkaar kan krijgen hoe ik het zou willen.
Na een cursus add, veel lezen erover ben ik mezelf beter gaan begrijpen.
En daardoor kan ik het beter loslaten.
Ondertussen is er wel een extra moeilijkheidsfactor bijgekomen.
Mijn dochter van 10 heeft ook add en dat is best ingewikkeld.
Mijn meisje vaart wel bij een goede structuur, maar ja…. daar heb ik nu juist zelf ook moeite mee!
De kunst is je weg vinden in de dingen die je doet. En de ene dag gaat dit beter als de andere!
Zoek juiste begeleiding en sta stil bij de add… Door precies de gebruiksaanwijzing te lezen snap je beter hoe het zit en kun je betere aanpassingen maken om fijn te functioneren.
En helpt acceptatieproces.
Het is nu eenmaal zo….
Mvg Diana
Hoi Diana,
Dankjewel voor je reactie! En inderdaad, lees de gebruiksaanwijzing goed.. Dan ben je al een heel eind. Groetjes Roosmarijn