3 ADD’ers samen in 1 huis! (levensverhaal Ellen)
Ontvangen levensverhaal van Ellen waar het huis vol zit met ADD’ers
3 Maal ADD is geen scheepsrecht, dat is een puinhoop!
Tjonge. Daar moet je dan 48 voor worden om te horen dat je ADD hebt. Beetje met de H van Hieperdepiep ook, want ik kan vreselijk onrustig zijn.
Mijn ochtend begint met een flinke beker koffie en laat me alsjeblieft even landen in de dag. Vraag me niet meteen wat we ‘s avonds eten en zeg niet dat ik nog naar de stad moet om iets op te halen. Schrijf het maar lief zachtjes op een briefje, oke? Dan schrik ik er niet zo van. Ik heb geen ochtendhumeur van mezelf, maar jij kunt er wel voor zorgen, zeg maar ;-)
Goed. De dag is begonnen. Pas als mijn maag zich meldt bedenk ik dat ik moet ontbijten.
Nu ben ik ook heel sensitief en woon met 2 bijna volwassen kinderen in een klein huisje waar het altijd een puinzooi is.
Met 3 ADD-ers mag je hier niet onverwacht aan de deur komen. Ik doe dus gewoon niet open als iemand onaangekondigd “even langskomt”. Ik kan niet zo snel schakelen van “ik” naar “bezoek”. Van “stilte” naar “praten”.
Als de telefoon gaat en iemand wil langskomen dan slaat de paniek toe en gaan we met grote ogen van de adrenaline als gekken tekeer om de huiskamer enigszins netjes te krijgen. Het gestreken wasgoed wordt eindelijk naar de juiste kamers gebracht, maar ook de kelderdeur staat open om alle nog niet te plaatsen zooi in te mikken.(waar het vervolgens een week of 6 blijft liggen, want wat je niet ziet is er niet hè?)
Als de bel gaat zijn we kapot met z’n drietjes, haha, maar we willen geen gezeur over rommel.
We zijn altijd alles kwijt en dan vooral de dingen die we dagelijks nodig hebben. Sleutels, Buskaart. Tas. Juist die zaken waar we toch echt een vaste plek voor hebben verdwijnen alsof Hans Klok himself hier in huis de scepter zwaait. Altijd “ben-bijna-te-laat” naar de bus rennen. Bij de supermarkt staan en je geld vergeten zijn, maar dan heb je ein-de-lijk WEL alle lege potten meegenomen. Dat dan weer wel!
Rond Juli gaat de Kerstversiering van de slaapkamer weer eens de zolder op.
Wat ik lastig vind is dat ik mij niet kan focussen op dagelijkse dingen als er wat anders speelt. Als ik kiespijn heb, heb ik de hele dag alleen maar kiespijn. De ernstige ziekte van een familielid is altijd in mij aanwezig. Het drukt op mijn hart, altijd, en neemt de plaats in waar andere mensen hun “structuur” hebben zitten. Met de administratie loop ik altijd achter, en het lijkt wel of het allemaal in Swahili is geschreven. Ik verlies de concentratie na 10 minuten. De planten kijken mij hangend over de rand van hun potjes verwijtend aan. Ik zie bijna hun tongen over de rand hangen: “Doooooooooooorst!” Maar ze zeggen niks, dus vergeet ik ze meestal veel te lang.
In winkels zing ik gezellig mee met de achtergrondmuziek. Dat is “echt zo voor schut, mam”. Maar het gaat vanzelf. Als ik niet oplet doe ik er ook nog een dansje bij omdat ik helemaal niet denk aan beveiligingscamera’s, personeel of andere klanten. Soms ben ik juist helemaal in mezelf gekeerd en dan gebeuren dit soort genante dingen.
Mijn leefspreuk is: “Doe eens gek, anders word je het nog!” en dat draag ik dan ook dagelijks uit.
Mijn rust vind ik buiten in de natuur, waar ik met oog voor detail alles wat mijn aandacht trekt vastleg op de foto.
En als ik ‘s avonds uitgeblust mijn bed inrol, bedenk ik dat ik mijn make-up niet van mijn gezicht heb gehaald. Shoot. Net als in de film lig ik met opgemaakte ogen in mijn nestje.
Ach.
Er zijn ergere dingen.
Ik krul me op en val meteen in slaap.
Ellen
Weer je reageren op Ellen’s levensverhaal? Je kunt onderaan de pagina een reactie achterlaten.
Hey Ellen!
Wat een leuk verhaal om te lezen, en erg herkenbaar.
Ik herken mijzelf ook erg in het overschakelen van situaties.
Ik weet nu sinds 1 maand dat ik ADD heb. Maar het voelt voor mij als niks schokkends, vooral als ik dit soort verhalen lees.
Hoi Ellen,
Wat heerlijk herkenbaar allemaal. En wat schrijf je leuk.
Ik ben opgegroeid met een moeder en 2 zussen, alle vier verschillende vormen Ad(h)d. Dat met de kerstspullen.. En het altijd te laat, en de dorstige planten, zo herkenbaar.
Inmiddels ben ik 14 jaar samen met mn man, een super adhder. Na jaren lang op zondagochtend als gekken door t huis te rennen met zooi wat opgeruimd moest worden, omdat zijn ouders gezellig op de koffie kwamen, hebben we nu iemand die voor ons schoon maakt. Daar kwamen we door altijd eerst te moeten opruimen niet aan toe.
Onze kinderen zijn 6 en 3 en we herkennen al veel bij ze, zoon van 6 heeft meer add trekken, dochter van 3 lijkt meer op papa.
We hebben al jaren een hobbykamer alleen is er geen ruimte om in te hobbyen omdat we de deur nauwelijks open krijgen van de nog op te ruimen dingen.
Wat we vooral af en toe tegen elkaar zeggen, ipv hadden we dat maar eerder gedaan, we doen het nu toch, dat is fijn. En als ik voor de tienduizend miljoenste keer wordt onderbroken door man of moeder, roep ik, heb je adhd ofzo! En als ik weer eens een afspraak vergeet dan wordt het tegen mij geroepen. En lachen we erom.
Want het is zo gezellig als iedereen aan tafel met zn eigen hyperfocus aan het knutselen/schilderen/lezen/haken/breien/tekenen/spelletje spelen/puzzelen (liefst meerdere dingen tegelijk) is. En de radio aan staat en we opeens moeten dansen en de hond ook mee doet met het mee zingen.
Lieve Ellen,
Je maakt mij blij met jouw levensverhaal. Je maakt mij zelf aan het lachen in positieve zin. Zo herkenbaar is jouw levensverhaal. Ik heb geen 2 kinderen met ADD, maar wat niet is kan nog komen, zeg ik altijd. Dus momenteel heb ik alleen met mezelf te maken, maar daar heb ik zelfs mijn handen of moet ik eerder zeggen mijn hoofd vol aan 😉.
Kort samenvattend ben ik blij dat ik naast een naamgenoot tevens ook een levensgenoot heb, met dezelfde prachtige energie 😀.
Groetjes Ellen
Ha Ellen, wat geweldig geschreven! Ik lig helemaal dubbel om je uitspraken. Heb er dan ook een paar overgeschreven, want ze vatten zo goed hoe het werkt in een hoofd met ad(h)d. Zo herkenbaar en hilarisch!
Fijn ook om het zo verwoord te zien staan. Geeft me helderheid en inzicht in hoe het idd (ook) bij mijzelf werkt.
Ik zou ook vaak het liefst niet open doen bij onverwacht bezoek. Ik heb ook moeite om te schakelen (hoe jij het zo mooi zegt) van ‘ik’ naar bezoek, van stilte naar praten.
Ik bevriest dan vaak en doe toch open omdat de modus: “taak” dan aangaat; er wordt gebeld dus dan doe je open.
Je stukje helpt me om mezelf beter te begrijpen en te relativeren, maar vooral om mezelf meer ruimte geven, zodat ik mezelf serieus neem en bijvb eens lekker NIET open doe! 😀
Groetjes Astrid
Goh wat een herkenning voor mij. Ik pas op 54..jarige leeftijd ADD HSP ontdekt..helaas. Toen ik nog thuis woonde, liet mijn moeder me altijd lekker creatief bezig zijn. Dat was mijn ding. En met tweelingzusjes kon ik mijn energie wat kwijt, door met hun schooltje te spelen of hun kinderfeestjes te organiseren. Toen ik 10 was maaktje ik zelfs kleding voor hun…alhoewel ik vaak niet aan de tweede kwam van het stel.. Maar als kleuter kwam ik met alle wekrstukken thuis, die er te maken waren in dit project. Terwijl andere kindjes met een werkstuk thuiskwamen. Ik vond het heerlijk. Helaas te weinig zelfvertrouwen om naar de kunstacademie, pabo of modevakschool, buiten mijn stad te gaan. En kwam ik op een typekamer terecht…gelukkig moesten we onze ogen ieder uur een kwartier pauze geven, zodat ik mijn dopemine weer kon aanvullen door creatief te zijn met bijv..haren knippen van collega’s😄, iemand natekenen, truien breien en bedenken wat ik savonds allemaal zou gaan maken. Achter de naaimachine, schilderen, sieraden maken. Dat laatste was zo geweldig, dat ik weleens om 5 uur opstond en heerlijk achter mijn figuurzaagje sprong met nieuwe ideeen. Dit creatieve ging eigenlijk door mijn hele leven. Ik geloof dat ik alles wel heb gedaan… Dit brengt ook met zich mee, dat ik spullen moet verzamelen, om dingen te maken. Want je kunt beter niet met lege handen staan. Dus….dan weet je wel een beetje, wat er in de dozen en onder mijn bed en elk leeg hoekje verstopt ligt in mijn huis..😅
Maar heb ook HSP en kom eindelijk ook tot een grote herkenning. Waarom ik bijv. altijd de mensen doorheb, die het niet zo goed voorhebben met jezelf of met anderen. En maar blijven negeren of ontkennen in jezelf. Maar je kunt dan van een koude kermis thuiskomen. Ik struckle nog steeds met het duidelijk naar buiten brengen, van mijn grenzen. Dit heeft dan ook weer te maken met een strenge vader…met een oorlogstrauma. Toen mijn vader met zijn pensionering manisch dpressief werd…werd ik ook depressief… Nu begrijp ik het wel. Het kwam binnen als een bom, van mijn vader…op dat moment gierden mijn hormonen ook van hot naar her met mijn PMS, omdat ik plots gestopt was met de pil en zwanger wilde raken. Had ook eerst nog een miskraam gehad heel in het begin. Had alleen door, dat ik giga veel buikpijn had…tja weeën. Maar goed..
Dus rond mijn dertigste ben ik afgekeurd naar huis gegaan. Ik zat ook in een crisis, want alles kwam op me af..ik wilde zoveel.. Werken, studeren, kinderen, huis opknappen…..en toen zwanger….en zelfmaken werd een beetje een dwang. Alles maar dan ook alles moest zelfgemaakt zijn en bedacht…dit zelfmaken ging door tot mijn dochter ongeveer 8 was…alle kleding die ze droeg moest ikzelf maken..en verzinnen…en elke ochtend haar haar in knotjes..of noem maar op.
Het aanvoelen van mensen, was ik nooit echt bewust van. Wel dat ik me heel gauw altijd kon aanpassen .
Met mijn man besef ik dat nu pas eigenlijk… Ik ging bijv.heel vrolijk het weekend in en had allemaal plannen ervoor…maar als het weekend voorbij was…en mijn mijn man een somber humeur had…dan had ik ook een heel rottig weekend gehad, waarin niet veel was gedaan. …nou ja zelf stortte ik me dan maar op het creatieve.
Zo ben ik nu uitgekomen op een samensmelting van mijn talenten zal ik maar zeggen..
Ik maak nu spirituele tekeningen en schilderringen. Ik heb ook vaak gedacht, dat mijn hobby was het verzamelen van hobbys..😅, want als ik het ene in min vingers had, hopte ik naar de volgende..
Maar deze laatste, hoop ik nog lang te doen.
Mijn verhaal sluit een beetje aan op de jouwe. Maar zal wel een ADD-gevalletjes zijn.😅 DoeiiPeet zal proberen het nog ergens anders neer te zetten
Wauwwww volgens mij zijn alle vrouwen/moeders met adhd hetzelfde!! had ook mijn verhaal kunnen zijn, ik haat visite en al helemaal als het onverwacht is!
Ellen, echt DANKJEWEL voor de glimlach die je me bezorgt ? Beter gezegd: vreselijke de slappe lach krijg ik hiervan. Een en al herkenbaarheid. Juist nu in een periode waarin ik me mateloos aan mezelf stoor en nu en dan moedeloos en gefrustreerd naar mijn eigen spiegelbeeld kijk komt dit stuk tekst van jou als GEROEPEN. Keep your head up ? (doe ik het ook ?) thnx !!!
Hallo Ellen
Wat knap van je om je nog zo staande te kunnen houden, sterkte.
Zo herkenbaar! Het is alleen bij mij niet alleen dat ik onverwachts bezoek haat (wat mijn man nog steeds niet snapt), maar ook dat ik bezoek gewoon haat. Niet om wie er komt, maar gewoon omdat er iemand komt. Laat mij gewoon lekker rommelen in huis (lees: letterlijk rommel maken, waar mijn man totaaaal niet tegen kan). Ik ben zo snel overprikkeld, geirriteerd, moodswings, gestresst als er wat dan ook gaat gebeuren en hoe ik het ook uitleg hij snapt het gewoon niet. Het mag dan wel een rommeltje zijn bij jullie (tot er weer iemand wilt langskomen), maar jullie snappen elkaar en dat is zooooo belangrijk als je AD(H)D hebt!!!
Hé, ik kon me niet meer herinneren dat ik dit stuk had geschreven!
;-)
Wat herkenbaar, vind het knap dat je dingen los kan laten. Ik raak nog vaak te gefrustreerd over wat ik doe of vooral niet doe. Nu met therapie en medicatie hoop ik dat het wat beter wordt, ik heb ook wel erg gelachen over je situatie. Ben vrienden kwijt geraakt omdat ik ze niet uitnodig om langs te komen en omdat de aandacht vaak van 1 kant kwam, niet de mijne dus.
Geprobeerd uit te leggen, maar als ze het niet begrijpen, ben ik er klaar mee
Hallo Ellen,
Net samen met mijn man jouw stuk gelezen. We hebben er om gelachen, we hebben ons verbaasd het had ons verhaal kunnen zijn van het begin tot t eind!
Ook hier in huis 3 maal ADD met de H van hieperdepiep is een puinhoop! Wat een strijd moet er soms worden geleverd om het hoofd boven water te houden in deze maatschappij. Binnenkort weer naar school voor een gesprek: concentratie, opletten, kletsen in de les zullen weer aan de orde komen… (Daar ben ik eigenlijk ook zo klaar mee..!)
Maar wat hebben we ook vaak een leuke gezellige puinhoop hier, met veel humor en grappen!
Alledrie hebben ze hun eigen uitzonderlijke talent.
Ik ben trots op mijn gezin, ze komen er wel
Vandaag definitief ADD diagnose gekregen, en ik ben 50! Bij mijn zoon ontdekt en daardoor ook bij mij. (Wist een jaar geleden niet eens dat deze ‘variant’ op adhd bestond) beiden scoorden we 99% in de test.
Eindelijk een verklaring voor 40 jaar gevecht met mezelf. Alles wat ik erover lees is een en al herkenning. Inclusief jouw beschrijving over rondrennen in huis vlak voor bezoek, laatste rommeltjes achter het gordijn, vergeten plantjes en ziektekosten declaraties van 1,5 jaar terug die liggen te wachten. En daar kan ik nu gelukkig meer om lachen dan voorheen!
Ondanks 40 jaar strijd en frustratie ook blij met de ADD die maakt dat ik ben wie ik bent, zonder was ik toch iemand anders geweest. En ik ben best heel leuk.
Hoi Ellen,
jouw verhaal is fantastisch ik snap het helemaal al die dingen heb ik ook!
Trouwens heb je dat ook wel eens dat je s’ nachts niet kan slapen van al die gedachten en dat je dan maar op internet gaat surfen. Dat heb ik nu midden in de nacht, niet kunnen slapen en dan terecht komen op de leukste websites. Ik ben 16 trouwens en ik vindt het zo jammer er niet van dit soort sites zijn voor jongeren. Want hier kun je heel veel nut van hebben als je zo oud bent als ik want, ik heb het er soms best wel moeilijk mee ,omdat ik er ook nog autisme bij heb, 2 voor de prijs van 1! Je zou bijna zelf een website gaan maken (mijn idee trouwens, niet overnemen, misschien ga ik ernog wat mee doen in de toekomst.( Ooit als ik er tijd voor heb En het niet vergeet.) Je zou vaker van dit soort dingen moeten schrijven trouwens!
En nou heb ik een lang vehaal die niet langer moet worden dus..
groetjes van iemand die altijd wel Iets kwijt is.
Heey Simone, super idee om een eigen website te maken.Doen!
Raar?
“Normal people scare me!” ;-)
Je hebt wat duidelijkheid gekregen,en hoezeer ik soms ook denk:”Wat heb ik nou aan die stempel?”toch geeft het rust.Rust te weten waarom je doet wat je doet,niet kunt wat je niet kunt,en voelt wat je voelt.
Fijn voor het begrip voor jezelf en compassie.
Nu kun je inderdaad ook aan anderen uitleggen hoe je in elkaar zit,ondersteund door een therapie waar je dat op een rijtje leert zetten.
Ik wens je geluk en begrip toe!
Groetjes Ellen
Lieve Ellen,
Ik vind jou een erg leuk mens! Wat heb jij het super geschreven! Ik heb gelachen…..Heel herkenbaar! Ik laat mezelf niet labelen! Het is wat het is!
Love & Light, Yvonne
ook ik heb op mijn 48 ste te horen gekregen dat ik add /borderline heb,jullie verhalen zijn zo herkenbaar ,en zo goed om te lezen heb altijd gedacht dat ik raar was,maar na een therapie van 6 maanden ben ik er sterker uitgekomen ,weet nu wat er met me aan de hand is .heb veel geleerd.en ook nu gedeeld met familie en vrienden.alles is nu veel duidelijker.waarom ik een stil persoon ben,geen rust heb gaoot ben.in mezelf gekeerd enz.met een dag schema gaat het iets makkelijker.maar er moeten geen onverwachte dingen komen ,dan ben ik helemaal uit mijn doen. voor anderen best lastig en onbegrijpelijk,maar goed dit ben ik en neem me zoals ik ben
Haha, hilarisch geschreven!
Dit is zooo herkenbaar! :)
Dankjewel Natasja ;-)
Lekker herkenbaar! Alleen heb ik geen Adhd maar mijn echtgenoot. En waarschijnlijk mijn dochter en zoonlief ga ik ervan verdenken. Dat manlief adhd heeft is op z’n minst gezegd ‘errug lastig’, maar dat de kinderen steeds drukker worden baart mij zorgen. Gelukkig zijn we verder allemaal gezond, en zullen we maar proberen om de zaken met genoeg humor op te lossen. Wel erg moeilijk, ben zelf namelijk super georganiseerd en gestructureerd….Gaat flinke uitdaging worden de komende jaren…Misschien een leuke tip voor andere moeders, ben begonnen met de kinderen te minderen met inname van suiker…minder koekjes, geen snoepjes en geen 6 boterhammen met hagelslag voorzien van een beker Fristi…..helpt best goed, nu manlief nog zover krijgen…(en ikzelf ook btw)
Beste Francien;
Typisch,mijn jongste “loopt” ook op hagelslag ;-) en ik begin de dag met een mierzoete beker koffie.
Ik denk dat we een soort “pep”zoeken. Suiker is de snelste (en slechtste ;-) ) weg.
De reformwinkel heeft aan mij een goede klant gehad.Suikervrije koekjes en snoep.
Nee,de kinderen vinden er niks aan.Jammer,dan maar een banaan,zei ik toen tegen ze.Dat vult ook en heeft ook een positief effect op de serotonientjes geloof ik.
Succes!
Groetjes Ellen
Hoi Ellen,
Wauw, het had mijn verhaal kunnen zijn echt zo herkenbaar! Ik ben een kampioen geworden in smoesjes verzinnen omdat ik weer die tandartsafspraak van de kinderen ben vergeten, daarbij kan ik geen namen onthouden en gezichten herkennen: verf aub je haar niet in een andere kleur!! ik heb dit opgelost om iedereen maar vriendelijk/ enthousiast gedag te zeggen, een voordeel van een slecht geheugen is dat je de genante momenten weer snel vergeet! fijn van iemand te horen die in zo’n zelfde doolhof ronddwaalt als ik en er iets moois van maakt, mijn dank hiervoor Ellen!
groetjes Annet
Beste Annet;
Oooooooh erg he? Ik heb ook vaker spontaan mijn smoezenboek opengeslagen als de fysio belde:”Waar ben jij?”of er een rekening van de tandarts kwam.Het heeft mij toch al handenvol geld gekost,hoor.
En ja,het is een doolhof.We moeten vooral proberen om daar de lol van in te zien en niet in paniek te raken.
Zet ‘m op!
Groetjes Ellen
hai Ellen, Je hebt inderdaad een erg leuke manier van schrijven. Leest lekker. — Drie jaar geleden is bij mij op 52-jarige leeftijd pas ADD vastgesteld. Waarschijnlijk pas zo laat, omdat het meestal bij kinderen wordt vastgesteld en dat ze dan meteen kijken naar de ouders. En ik heb dus geen kinderen. Toen ik de diagnose kreeg, dacht ik : Yes Yes Yes ! Want eindelijk vielen er toen dingen op zijn plaats. En kreeg ik een beetje begrip voor mezelf. Ik vind jouw verhaal heel herkenbaar. Zoals: Ik heb geen ochtendhumeur maar wil alleen graag in mijn eigen ritme helemaal wakker worden. En als ik hoor dat ik over een uur bezoek krijg…dan worden de achterstallige administratie, de reclamefolders en kranten en tijdschriften op stapels onder het bed verstopt. En die blijven daar soms weken liggen. En na dertig jaar te hebben gewerkt, ben ik nu een jaar werkloos. De hele structuur is nu weg. Dus ik ben nu heel druk bezig om met schema’s een dag en weekplanning te maken en zo weer wat structuur in mijn leven te krijgen. (met vallen en opstaan) Verder slik ik wel medicatie. Methylfenidaat. En verder heb je ZO ZO ZO gelijk. Niet zwelgen maar jezelf desnoods voor de gek houden en dus hardop gaan zingen – of – in de spiegel kijken en gaan schaterlachen totdat je echt om jezelf moet lachen. Hoe zei je dat ook alweer ? – Doe iedere dag iets geks want anders word je gek. Dank je wel voor je herkenbare verhaal.
Ja Myriam: Doe eens gek,anders word je het nog!
Echt hoor.
Er wordt zoveel gevraagd aan je,zoveel verwacht. En je kunt niet steeds aan de verwachtingen voldoen.Erg balen dat je werkloos bent.
Succes met het vinden van iets nieuws!
Groetjes Ellen
Hallo Ellen,
Met een ‘lach’ heb ik jou verhaal gelezen, en het is herkenbaar…..
Hoewel ik zelf geen ADD/ADHD heb, hebben mijn 2 kinderen en partner het wel, en ik als perfectionist moet ook vaak ‘overleven’ in een huis met 3 mensen die het wel hebben.
Het valt soms niet mee, ook voor hun niet om met zo iemand als ik te leven, maar goed, ik probeer ze zo goed als ik kan te helpen, en het lukt me redelijk.
De kunst voor mij is het loslaten…….het is soms niet anders.
En weet je, soms zou ik willen dat ik ook een beetje van hun had…….. denk dat hun lekkerder in hun vel zitten dan ik!
Maar zo fijn om de ‘erkenning’ te lezen!
;-)
Hallo Astrid;
Mijn dochter had een vriendje die niet tegen rommel kon…nou…je begrijpt dat dat een hel was voor mij,want ze zei soms:”Hij komt zo even langs”, en dan begon ik vreselijk te mopperen en op te ruimen.
Ik zou er niet zo zeker van zij dat zij beter in hun vel zitten dan jij.Ook voor ADD-ers is de druk hoog.Altijd nog iets in hun hoofd.Altijd een to-do-list.Altijd iets kwijt.En altijd wat vergeten.
Loslaten geldt voor jou,maar ook voor hen.
Het lijkt me lastig om elkaar te steunen maar toch in elkaars waarde te laten.Ik vind het knap dat jullie het kunnen.,maar goede afspraken maken zal zeker helpen.
Groetjes Ellen
Hè hè, wat heerlijk herkenbaar. Ik moest ook wel erg lachen om wat je zei over onverwachts bezoek, heeeeel herkenbaar en ook als we weten dat we bezoek krijgen dan zullen we en zullen we….. en dan ongeveer een uurtje van te voren gaan we als gekken tekeer om het huis “bezoek proof” te krijgen. De kasten, ook dat kastje onder de gootsteen blijft dan gesloten!!! Wat soms lastig is maar ik heb geaccepteerd en waar ik goed om moet denken is dat ik veel “me-time” nodig ben om de dingen te overdenken, soms veel te moeilijk denken of vooruit te denken etc. etc. Mijn zoon heeft ADHD en gebruikt hier medicatie voor, bij mij is jaren geleden de diagnose ADD eruit gekomen, hiervoor een coach(uit pgb) gehad en nu doe ik het op eigen kracht. Ik ken mezelf inmiddels aardig, mijn zwakke en sterke punten en probeer hier goed rekening mee te houden.
Jij zou wel een boek kunnen schrijven zo lekker schrijf je!
:)
Hoi Thea;
Ben bezig met een boek!Echt!
Haha.
Jullie zijn een superteam,je zoon en jij.Zeker weten.
Groetjes Ellen
Haha wat heb ik gelachen om je stukje Ellen,ik ben gelukkig maar in mn eentje thuis,dus heb ik ook de chaos van 1 iemand. Vooral dat stukje over onverwachts langskomen is herkenbaar. Mijn vrienden vinden dat nog wel eens lastig te begrijpen. Met humor en lol in het leven doorgaan terwijl de nare dingen des levens op je ziel drukken…. Je moet het maar kunnen !
Je leeft maar 1 X dan kun je er beter het beste van maken. Bedankt voor je stukje !
Hoi Arjan;
Mooi om te lezen dat er gelachen wordt om mijn stukje.Dat is ook noodzaak:Als we er niet om kunnen lachen verzuren we,toch?
Ik heb het mij eigen gemaakt omdat ik anders zo’n zwelgje word die zich altijd bewust is van het negatieve.
Dus ach…het MOET.Of je het nu kunt of niet.Dan doe je alsof.
Weet je?De beste manier om jezelf op het verkeerde been te zetten als je chagrijnig bent is snoeihard gaan zingen.Zo denkt je lijf dat je vrolijk bent.Dat is wat ik heb geleerd…
:-)
Groetjes Ellen
wat herkenbaar, niet voor de kinderen maar wel voor mezelf. Nooit een diagnose gesteld, dacht altijd dat ik een zeurpiet met ochtendhumeur was, maar ik kan ook in dingen blijven hangen en dat hamert maar door .. Veel herkenning, groet Elise
Een diagnose,ach,ik hoefde hem ook niet zo nodig.Maar wel prettig om het op papier te hebben.Niks mis met een ochtendhumeur toch?
;-)
Groetjes Ellen
Leuk hè. ad(h)d.
Gewoon een feestje is het.
Bij ons 4 stuks mezelf incluis en twee ‘gewonen’ :)
Hoppaaaaaa 4 stuks is kwartet.Heb jij gewonnen :-)
Succes en have fun Renate;
Ellen
K hou van je gewoon zo als je bent, en blijf vooral lekker zo!!! Gelezen met een grote lach.
Hihi,Willemien,misschien denk jij dat ik een Ellen ben die jij kent?Ik ken geen Willemien,maar je reactie is erg lief.Dankjewel!
Ellen
Zooo herkenbaar dat ik er om heb kunnen glimlachen ;-) Mooi vanuit het hart geschreven!
Dankjewel Danielle :-)
Met een grote glimlach van herkenning je stukje gelezen. Ook met pijn in mijn hart, want ik heb de keuze gemaakt om medicatie te gebruiken om ons leven te structureren. Samen met thuisbegeleiding heb ik daarmee veel meer structuur bereikt voor mijzelf en mijn ADHD dochters van 8 en 12. Maar het kost mij ook een stuk spontaniteit (impulsiviteit) creativiteit en veel energie om alles op de rit te houden. Desondanks blijf ik wel zingen in de winkel en ben ik net zo een gefocussed persoontje, heerlijk zo bij het ontbijt haha!
Beste Vera;
Graag reageer ik even op de woorden “met pijn in mijn hart”. Dat vind ik zo erg. Want je levert in om structuur te krijgen, begrijp ik je goed? Ik respecteer je keuze, want ik weet als geen ander over de onrust en de hectiek.Maar je kunt altijd weer stoppen als je vindt dat je teveel Vera ingeleverd hebt,toch?
Als je ervoor kiest is dat prima,en kom je erop terug is dat ook prima.
Knuf!
Ellen
Hoi Ellen,
Wat moest ik hard lachen: veel herkenning. Sinds diagnose van onze zoon, nu een half jaar geleden, weet ik ook dat ik HET heb. En ook nog HSP erbij: een pretpakket zeg maar. Maar bij ons is het nooit saai in ieder geval!
Hang on en dank voor het delen.
Liefs,
Saskia
Hoi Saskia;
Het is best een pakketje hoor,vind ik.ADD en HSP.Ik voel alles zo intens dat ik echt kapot ben ‘s avonds als ik in de mascara mijn bed in rol.
Maar het levert ook prachtige gesprekken op met vreemde medemensen en dat zijn toch hele mooie kado’tjes.
Liefs terg!
Ellen
Hallo Ellen,
Oeh wat herkenbaar allemaal, ook ik heb op latere leeftijd de diagnose gekregen. Dit na aanleiding van 2 kinderen die net als hun moeder ADHD hebben, vond ik het toch wel gerechtvaardigd na mijn kids toe om mijzelf hier ook maar eens op te laten testen. (Wel zo fair hè, het is immers erfelijk).
Gelukkig heeft het ook zij positieve kanten, je begrijpt je kinderen tenminste. Altijd en overal is er wel een creatieve oplossing is het linksom dan maar rechtsom. Nooit is het leven saai.
Nadeel os dat veel mensen je niet begrijpen en vaak daarna ook oordelen.
Maar ach look it on the bright Side of live, we staan er tegenwoordig niet alleen voor.
Blijf vooral door zingen en dansen in de winkel dat doe ik ook het helpt je ook te beschermen tegen negatieve energie van andere die gewoon langs je heen lopen en jou energie opslurpen want dat sensitieve is geen pretje om bij je add te hebben. Ook ik herken dat.
Be Happy
Groetjes Eveline
Hoi Eveline;
Tsja,ik had ook noooooooooit gedacht dat ik ADD zou hebben hoor.Pas toen de diagnoses voor de kinderen kwamen en ik mezelf eens een internet-testje afnam dacht ik:”Oooooh.Ikke ook!”
Wat dat HSP-er zijn betreft: Heeeeel vermoeiend. Als er hier eentje met stress vertrekt zit ik nog uren een cool-down te doen. Maar ik kan ook enorm lachen, gelukkig :-)
Groetjes Ellen
Wat een leuke vrouw ben jij zeg. In de goede zin. Lachte ik me rot. Toen ik het aan het lezen was. Zo onwijs grappig hoe je het heb geschreven. Zooo onwijs herkenbaar. Ik volgde het verhaal mee. Alsof ik er zelf in zat.
Lieve groetjes bianca
Haha Bianca;
Wat een leuke reactie.Dankjewel en lieve groetjes terug :-)
Dank je voor het delen van je verhaal! Zoooo herkenbaar!! ….de meeste dingen dan. Hier ook 3 ADD’ers in huis…of eigenlijk, bij onze 3 kinderen is de diagnose gesteld, maar ik ben er zeker van dat ik het ook heb. Altijd alles kwijt, altijd chaos (vooral in mijn hoofd), altijd te laat…altijd haasten…onverwachte dingen schiet ik (vaak) van in de stress.
Ik moet zeggen dat ik heel veel baat heb bij LTO3. Dit geeft me net dat beetje rust en ik kan beter met mijn ADD’ertjes overweg, minder snel irritatie en ik reageer veel rustiger dan als ik het niet neem (en ja, ik vergeet het weleens, zeker nadat ik pas een griepje heb gehad en ik helemaal uit dat ritme was).
Ook dat vind ik moeilijk, weer een ritme terugvinden, na vakanties ook bijvoorbeeld.
Ik merk ook dat mijn honden gezorgd hebben voor rust, ik moet bij hun kalm zijn, anders krijg je een hond niet getraind…en dat werkt heel goed. Daarbij is het voor onze kinderen ook heel fijn om met honden om te gaan, ze komen er door tot rust en er is altijd een maatje voor ze in de buurt.
Hallo Nathalie;
Onverwachte dingen…foei…kan er uren door van slag zijn,zeker als het met stress gepaard gaat zoals op zoek naar een buskaart terwijl je de bus al bijna aan hoort komen ;-)
Ook ik ben uit mijn doen als ik ziek ben,de kinderen ook,en daarna moet ik weer van ver komen om de boel weer op te pakken.Bijtanken, of rustig weer opladen is er niet bij. Zo gauw je uit die ochtendjas bent wordt je weer voor “vol” aangezien en ook zo behandeld.
Heb ervan geleerd:Ook de nadagen van de griep breng ik voortaan in pyama door!
O ja: Huisdieren zijn TOP!
:-)
Groetjes Ellen
Hoi Ellen,
Bij ons is het geen 3x ADD, maar wel 2x ADD en 1x PDD-NOS, maar ook dat is vaak een puinhoop.
Van mijn zoon (bijna 18 jaar) is al heel lang bekend dat hij PDD-NOS heeft, maar mijn dochter (16 jaar) en ik (40) zijn er kort geleden achter gekomen dat wij ADD hebben.
Heel herkenbaar wat je hier hebt geschreven.
Ik heb nu ook 3 weken terug hulp ingeschakeld voor o.a. hulp bij het huishoden en we zijn druk bezig met m’n coach voor aanvraag van PGB voor ons alle 3.
Ik hou ook een weblog bij, waar ik zoveel mogelijk dingen op probeer te zetten wat mij en de kids aan gaan omtrent dit alles.
Leuk voor later om weer eens terug te lezen met een glimlach.
Ik heb ‘m even erbij gezet onder het kopje website.
Groetjes Esther
Hoi Esther;
Merci voor je reactie. Het is wat he? Ik was verbaasd toen mijn huisarts vroeg:”Zou jij ook ADD kunnen hebben?””Eeeeeh…nouuuuuuuuuu het kan :-) ”
Ik hoop dat het je lukt, een PGB, nu alles veranderd is lijkt het mij lastig om de goede weg te vinden naar de juiste hulp.Ik wens je succes enne…we blijven lachen.Deal?
Groetjes Ellen
Hoi Jitske;
Dankjewel voor je reactie. Wat heerlijk dat jij een rots in de branding thuis hebt :-)
Mij volgen? Eh…dit is gewoon een verhaaltje over mijn leven met ADD(-ers) . Er zal geen vervolg zijn.
Top dat je reageert en ik wens je alle geluk!
wat heerlijk verwoord !!
Dank je Pieta :-)
Ha Ellen,
Net als jij heb ook ik op latere leeftijd die diagnose gekregen. Heerlijk, al die “aha”-momenten. Gelukkig fungeert mijn man als rots in de branding: ik prijs me gelukkig. Maar ik ga je volgen, je verhalen zijn zoooooo herkenbaar!
Jitske
Zo Oooo herkenbaar, hier hetzelfde, ook op latere leeftijd achter gekomen. Ook puinzooi, geen onaangekondigde gasten ajb, bankpas? Sleutel? Help!!! Water arme planten houden mijn verwaarlozing nog wel vol. Schema s werken niet voor mij. Humor is er genoeg he, moest lachen om je verhaal, ik zing ook altijd mee. Dochter wil niet meer naar de winkel samen. Maar zelf doet ze het ook. En alles er uit flappen.
Hee Eveline;
Ik denk inderdaad dat we
A: Aan de cactussen moeten
B: Vooral om onszelf moeten blijven lachen
en
C: Tegen de kinderen zeggen dat wij ons schamen.”Zo voor schut”Haha ;-)